του Σταύρου Καρκαλέτση*
Πολιτική εθνικής άμυνας ως τμήμα υψηλής εθνικής στρατηγικής, είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες οφείλει να πατά η ασφάλεια του κάθε κράτους. Στη διεθνή σκηνή, μια χώρα χωρίς σοβαρή στρατηγική εθνικής άμυνας είναι καταδικασμένη να υποκύπτει στις απειλές των εχθρών της και στις υποδείξεις των φίλων της.
Για Ελλάδα και Κύπρο, αυτό ισχύει στο τετράγωνο! Το ιδανικό, να είμασταν «μεσογειακές Ελβετίες» δίχως εξωτερικές απειλές δεν συμβαίνει. Δεν μπορούμε να μετακομίσουμε σε πιό φιλική γειτονιά, όπως στην Ιβηρική ή την Σκανδιναβία. Καταδικασμένος από την γεωγραφία ο Ελληνισμός, οφείλει να υπερασπιστεί εαυτόν σε μια από τις πιο σεισμογενείς πολιτικά περιοχές του κόσμου.
Αν λοιπόν το πήραμε απόφαση για υποταγή, για νέο Ανάν, για κολοβή ΑΟΖ, για φερετζέ στο φυσικό μας αέριο, τότε ναι, δεν χρειάζονται ούτε ένοπλες δυνάμεις ούτε αποτροπή! Ας καταργηθεί και η Εθνική Φρουρά! Οι Τούρκοι θα πάρουν όσα σφετερίζονται δίχως τουφεκιά, απλώς με το τρίξιμο των κυνόδοντων που τώρα ακονίζουν. Αν όμως συναποφασιστεί μια πανεθνική πολιτική (Αθηνών και Λευκωσίας) υπεράσπισης του εθνικού εδάφους και πλούτου, χρειαζόμαστε «άλλες» ένοπλες δυνάμεις.
Δυνάμεις ενισχυμένης διακλαδικότητας και ευέλικτες. Και ευέλικτες δεν σημαίνει απαραίτητα και συρρικνωμένες. Το διευκρινίζουμε αυτό, διότι τα περί «ευελιξίας» έχουν καταστεί το επιχείρημα – καραμέλα όσων περιφέρουν προτάσεις που αρέσουν, περί «μικρών και ευέλικτων» δυνάμεων, χωρίς να τεκμηριώνουν γιατί οι ευέλικτες πρέπει απαραίτητα να είναι και μικρού μεγέθους.
Ελλάδα και Κύπρος πρέπει, με τις κατάλληλες ηγεσίες, στο κεφάλαιο άμυνα να κινηθούν σε δύο άξονες:
- Εφαρμόζοντας πολυαξονική εξωτερική πολιτική (με αιχμές Ισραήλ, Γαλλία και Ρωσία και συγκεκριμένα κέντρα των ΗΠΑ), μπορούν να αξιοποιήσουν την «μετακόμιση» των ενεργειακών κέντρων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αντιστρέφοντας την από το 2010 μετάπτωσή τους σε χώρες μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, μέσω τρόικας-δανειστών-μνημονίων, που υπαγορεύουν τη σταδιακή συρρίκνωση του αμυντικού μηχανισμού Ελλάδος και Κύπρου. Συρρίκνωση, την ώρα που η Τουρκία βρίσκεται σε «εξοπλιστικό αμόκ» και οι ισορροπίες γέρνουν όλο και πιο πολύ σε βάρος μας. Συμμαχίες λοιπόν, με αμοιβαιότητα και προοπτική. Υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις (πχ από Γαλλία) στη λογική της συμπαραγωγής, που δίνουν κάποιες πρώτες, μερικές έστω λύσεις, σε επικίνδυνες «τρύπες» στον αμυντικό σχεδιασμό από Ρόδο μέχρι Πάφο.
-Στη Λευκωσία, θα πρέπει να παραχθεί πολιτική, έστω υπό τη σκιά των οικονομικών αδιεξόδων, που να κρατήσει όρθια την Εθνική Φρουρά. Τέρμα με την κομματοκρατία, και -επιτέλους- εξορθολογισμένη αμυντική πολιτική, με διακλαδικότητα και στη λογική στοιχειώδους αεροναυτικής παρουσίας στα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Διαρκής αγώνας διατήρησης των διαθεσιμοτήτων ανδρών και υλικού, και τέρμα με την απραξία και τη συνεχή διάβρωση της Εθνικής Φρουράς, που καθιστά την Κύπρο όλο και πιο ελκυστικό στόχο για την Τουρκία. Με 70 εκατομμύρια ευρώ για την άμυνα φέτος, η Κύπρος καθίσταται μοναδική περίπτωση χώρας υπό αφοπλισμό, την ώρα που έπρεπε να είναι ένα μικρό Ισραήλ.
Και μια πρόταση που πρέπει επιτέλους να υλοποιηθεί: Μόνιμο συμβούλιο αμυντικής συνεργασίας Ελλάδος και Κύπρου, θεσμικά κατοχυρωμένο, με «βαριές» αρμοδιότητες και συντονιστικό ρόλο. Που θα ενώνει αμυντικά τις δυό κρατικές υποστάσεις του Ελληνισμού και τη μεταξύ τους θάλασσα.
Σήμερα, που η τουρκική εξωτερική πολιτική τείνει να αυτονομηθεί από την επιρροή της ∆ύσης και των ΗΠΑ, και το νεοοθωμανικό όραμα της Άγκυρας παραπατάει στη Συρία και το Κουρδιστάν, η ίδια η Τουρκία καθίσταται επικίνδυνα απρόβλεπτη. Αν, αφού δεν της βγήκαν τα χαρτιά προς ανατολάς, επιδιώξει να «εκτονωθεί» σε βάρος των «συνηθισμένων»; Δηλαδή Ελλάδος και Κύπρου; Τότε θα είναι πολύ αργά, και κάποιος υπουργός στην Λευκωσία θα παρακαλά να φυσήξει το αεράκι να πάρει την γαλανόλευκη από το Γέρι, τα Λύμπια ή την Αθηαίνου, προς συνθηκολόγηση. Όπως παρακαλούσε ο Ελλαδίτης ομόλογός του, όταν στα Ίμια το 1996 οι Τούρκοι κατελάμβαναν, για πρώτη φορά από το 1974, εθνικό έδαφος.
Αν αυτό θέλουμε, να αποφεύγουμε δηλαδή τα χειρότερα «εξαγοράζοντας» την επιθετικότητα των Τούρκων χαρίζοντάς τους κάθε φορά κάτι (από τμήματα ΑΟΖ μέχρι μερτικό στο φυσικό αέριο), ας καταργήσουμε τελείως την εθνική άμυνα! Αν όμως θέλουμε να κρατηθούμε ως κυπριακός Ελληνισμός σ’ αυτήν την -πολύτιμη- εθνική εσχατιά ο δρόμος είναι άλλος. Επίπονος, μακρύς, αλλά ελπιδοφόρος...
* Aμυντικός αναλυτής, ΕΛΚΕΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο μπλοκ μας δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.
Όσοι επιθυμούν να παίρνουν τις αναρτήσεις από το μπλογκ μπορούν να το κάνουν ελεύθερα με την παράκληση όπως σαν πηγή ενημέρωσης να αναφέρουν το ιστολόγιο μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.