'' Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ''

ΒΑΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ.


Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε οικογένειες ή και χωρίς αυτές, με στόχο την εξέλιξή μας.Ανώ και θρώσκω είναι η ετοιμολογία της λέξης άνθρωπος και αυτό δηλώνει την ασυνείδητη αναγκαιότητά μας να ανεβαίνουμε πνευματκά στην πορεία μας ως θνητοί.Αυτό είναι υπέροχο, και από αυτή την πορεία μόνον θετικά έχουμε.Το άσχημο στην περίπτωση είναι πως υπάρχουν δυσκολίες, πειρασμοί και αδυναμίες που εμποδίσουν αυτή την θεάρεστη διαδρομή.Μία από αυτές τις δυσκολίες είναι πως είμαστε μόνοι μας, όσο και εαν πολλές φορές δεν φαίνεται, και μάλιστα μόνοι μας με τον εαυτό μας.Αυτό από μόνο τους μας λέει πως θα έχουμε και όλες τις δυσκολίες της συνύπαρξης με τον ίδιο μας το είναι! Κάθε άνθρωπος είναι μία εμπειρία μοναξιάς.Μία λέξη που φέρνει το ελάχιστο αμηχανία και το μέγιστο τρόμο.Κάποιοι όταν καταφέρνουν να την κερδίσουν και βγουν πιο δυνατοί, νιώθουν καμάρι.Μέσα από τη μοναχικότητα, σε όλες τις μορφές της, συμφιλιωνόμαστε ή όχι με τον εαυτό μας.Αν δεν λυθούν οι μεταξύ μας διαφορές, δεν υπάρχει ευκαιρία ανόδου. Σε φιλικό περίπατο, τρεις φίλες, τρεις διαφορετικές περιπτώσεις μοναξιάς.Κατάσταση που σε όλες τις περιπτώσεις αποτελεί σημείο εκκίνησης ή σημείο τελμάτωσης. ''Φέτος αισθάνθηκα τι σημαίνει μοναξιά και πόσο άσχημο έιναι να ξαπλώνεις στο κρεβάτι και να νιώθεις κενή'', ήταν η φράση της, αγέρωχη και με σπίθα.Σχεδόν σάστησα.''Μα καλά, δεν βρήκες φίλους ,γνωστούς ή και συναδέλφους, να περνάνε πιο όμορφα οι ώρες;'', την ρώτησα.''Δεν υπάρχει επικοινωνία, δεν θέλουν επαφή'', αποκρίθηκε.Ελέυθερη κοπέλα, σε ξένο τόπο, με ξένους ανθρώπους.Μια περίπτωση μοναξιάς, που ισως την κουβαλάει από χρόνια, και τώρα φανερώθηκε.Μία δυσκολία να μπορέσει να εκφράσει τον δυναμικό και φιλικό εαυτό της. Η επόμενη γυναίκα αποκρίνεται από μία πλευρά περισσότερο συνηδητοποιημένη, όπου θα μου άρεσε να το χαρακτηρίσω, μετά μοναξιάς εποχή.''Έζησα την απόλυτη μοναξιά με τον πρώην άντρα μου δίπλα, να είναι πάντα απόν'', ''όταν χώρισα, άφησα πίσω μου την μοναξιά'', ήταν τα λόγια της.Χωρίς πόνο, χωρίς πίκρα πια.Είναι μια γυναίκα, που ακόμη μόνη ζει την ζωή της όσο καλύτερα μπορεί.Και δίνει ραντεβού με πολλές μοναξιές, όπου κάποιες φέρουν πληγές και πόνο.Έχει ελπίδα, να βρει το καλύτερο, και δεν τα παρατάει.Έμαθε να ζει με την μοναξιά, και ας πονάει. Η τρίτη περίπτωση πιο τετριμένη, γνώστη σε πολλές γυναίκες εντός ενός χαμένου γάμου.''Να ακολουθήσω τη μοναξιά του γάμου, και να ζω ως μόνη μου ή να τολμήσω την μοναξιά του εαυτού και να ελπίσω να μην είμαι μόνη μου;'', τα λόγια της βαρειά και κοπιασμένα.''Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει ευτυχία μεταξύ σας;'', την ρωτώ.''Πολύ πιθανόν ναι και πολύ πιθανόν όχι'', ήταν η απάντηση σχεδον αποστομοτική.Είναι μία περίπτωση, όπου η απάντηση είναι η λέξη υπομονή.Η μετάφραση της οποίας είναι απίστευτη αντοχή, δυνατά νεύρα, και υποχώρηση στην στασιμότητα.Εδώ, θεωρώ, πως είναι το ξεθώριασμα του ονείρου και το ποδοπάτημα της ελπίδας. Είναι ίδιες, μα και διαφορετικές.Βιώνουν από την γυναικεία πλευρά τη σύγχρονη μοναξιά.Υπάρχει αισιόδοξη πλευρά;Λένε, πως στον κόσμο τούτο κανείς δεν έιναι μόνος, διότι όλοι έχουμε προστάτη και πατέρα τον Θεό.Η θεική πρόνοια είναι αυτή που μας φέρνει δοκιμασίες, δυσκολίες και προβλήματα, όσα μπορεί ο καθένας να αντέξει, προκειμένου να εξασκήσουμε την υπομονή μας και να ενδυναμώσουμε την ύπαρξή μας.Να δούμε τη μοναξιά ως προσόν, δοκιμασία ή ευκαιρία;