Γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι "φοβική" απέναντι στην ταραχώδη Τουρκία του Ερντογάν ...

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Το σενάριο την “εξαγωγής κρίσης στο Αιγαίο” πάντα την έχουμε στο μυαλό μας εδώ στην Ελλάδα, σε περιόδους που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στη Τουρκία. 

Δεν είναι ούτε παράλογο να γίνεται αυτή η σκέψη αν και επί της ουσίας ποτέ δεν έχει επιβεβαιωθεί. Αντιθέτως αυτό που έχουμε ζήσει είναι να κινειται η Άγκυρα ,όταν νοιώθει εμάς αδύναμους.

Ο Ερντογάν είναι πια ένας σουλτάνος με ημερομηνία λήξης. Η πορεία αποκαθήλωσής τους ξεκίνησε αμέσως μετά από την αποτυχημένη επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον , όπου επιχείρησε να φερθεί ως κανονικός σουλτάνος και ζήτησε από το Λευκό Οίκο να του παρατεθεί...μουσουλμανικό δείπνο. Ότι είχε αρχίσει να χάνει τον έλεγχο είχε αρχίσει να γίνεται κατανοητό τα τελευταία χρόνια.

Μετά τα γεγονότα με αφορμή το πάρκο Γκεζι ,τις μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις στους δρόμους όλων σχεδόν των τουρκικών μεγάλων πόλεων, ήρθε η βόμβα των αποκαλύψεων διαφθοράς που φαίνεται ότι τον αγγιζουν προσωπικά. Ο Ερντογάν είναι -ή τουλάχιστον υπήρξε- μεγάλος ηγέτης αλλά μοιάζει δύσκολο να μπορέσει να γυρίσει το παιχνίδι. 

Όλη αυτή η αναταραχή στην Τουρκία είναι αναμενόμενο ότι προκαλεί προβληματισμό και ανησυχία στην Αθήνα. Οι υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών πάνω από νησίδες στο Αιγαίο, το “φούσκωμα” μιας ανύπαρκτης είδησης σύμφωνα με την οποία ελληνικοί Patriot εγκλώβισαν τα τουρκικά μαχητικά και η αποστολή του ερευνητικού σκάφους Barbaros στη Κύπρο είναι μερικές ενδείξεις του εκνευρισμού της Άγκυρας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα και ισχύ. Άλλο το ένα ,άλλο το άλλο.

Ο Ερντογάν έχει κατορθώσει να αποδιοργανώσει τον τουρκικό στρατό βάζοντας πίσω από τα κάγκελα εκατοντάδες ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς. Δεν λέμε ότι ο τουρκικός στρατός είναι υπό διάλυση , δεν παραβλέπουμε όμως ότι βρίσκεται σε μια δύσκολη μεταβατική περίοδο. Και πάντως δεν διανύει τη καλύτερη περίοδό του. 

Δεν πρέπει κανένας μας να ξεχνά ότι ο Αχμέτ Νταβούτογλου κατόρθωσε αυτό που ούτε ο πιο μανιασμένος εχθρός της Τουρκίας δεν θα κατόρθωνε: να έχει από ψυχρές ως εχθρικές σχέσεις η Τουρκία μ΄ όλο το περίγυρό της αλλά και με τις ΗΠΑ. Το χάσμα Τουρκίας - Ισραήλ δεν μπόρεσε ούτε ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα να το γεφυρώσει. Η σχέσεις με την Αίγυπτο είναι στο χειρότερο δυνατό σημείο μετά τη πτώση των Αδελφών Μουσουλμάνων. Όπου κι αν “πόνταρε” η Τουρκία έχει προς το παρόν τουλάχιστον χάσει.

Συνεπώς καλά κάνουμε και ανησυχούμε για την απρόβλεπτη Τουρκία του σουλτάνου Ερντογάν. Αυτή η ανησυχία όμως θα πρέπει να απαλλαγμένη από την γνωστή και διαχρονική μας “τουρκοφοβία”. Παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχει προσκαλέσει η κρίση και οι ανόητες περικοπές που επιβλήθηκαν στις Ένοπλες Δυνάμεις έχουμε την αίσθηση ότι η “ζυγαριά ισχύος” δεν γέρνει τόσο όσο νομίζουμε υπέρ της Τουρκίας. Κάποιες φορές δεν έχει σημασία μόνο οι αριθμοί των “σιδερικών” που διαθέτει ο καθένας.

Ένα μόνο πρόβλημα έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τον ερασιτεχνισμό, την άγνοια και πολλές φορές την ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος να αντιληφθεί τα αυτονόητα! Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε ...

Επειδή το θέμα της Τουρκίας είναι σοβαρό και ενδέχεται οι εξελίξεις να είναι ραγδαίες και δραματικές ελπίζουμε ότι αυτό το πολιτικό σύστημα θα κατανοήσει ότι το “εμφυλιοπολεμικό” κλίμα που προσπαθεί με πάθος να δημιουργήσει -κυρίως η κυβέρνηση- δεν βοηθά. Επαναλαμβάνουμε ότι άποψή μας είναι ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να κουνηθεί όσο αδύναμη κι αν “νοιώσει” στο εσωτερικό της. Θα το κάνει μόνο αν πιστέψει ότι εμείς είμαστε αδύναμοι. 

Ας μην είμαστε εμείς λοιπόν αυτοί που θα προσφέρουμε διέξοδο στον εγκλωβισμένο "σουλτάνο" Ερντογάν. 
















onalert.