Μήπως παραβρόμισαν κάποια “κεφάλια” του στρατιωτικού συνδικαλισμού;;;

Οι περισσότεροι από μας, επιμένουμε να το ονομάζουμε «συλλογική έκφραση των Στρατιωτικών». Κάποιοι όμως κάνουν τα πάντα για να μας κολλήσουν την ταμπέλα του «συνδικαλιστή». Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτα κακό.  Άλλωστε οι τίτλοι δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο. Μη δαιμονιοποιούμε και τις λέξεις.  Το θέμα είναι αλλού. Πως όσοι μας αποκαλούν «συνδικαλιστές του στρατού» το λένε με σκοπό να μας απαξιώσουν και θέλουν να μας κολλήσουν την ταμπέλα του κακού συνδικαλιστή, αυτού που έχει παρεξηγηθεί στη χώρα μας, αυτού που οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη. Το κακό όμως είναι πως κάποιοι ανάμεσα μας, ίσως ακόμα και αυτοί που θέλουν να το παίξουν μπροστάρηδες, κάνουν τα πάντα για να οδηγήσουν την συλλογική έκφραση των στρατιωτικών, στη γνωστή μορφή του κακού ελληνικού συνδικαλισμού.

 

«Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» λέει ο θυμόσοφος λαός. Γιατί όμως… “το κεφάλι” βρώμισε έτσι ξαφνικά; Τι έφταιξε;;; Η απάντηση είναι απλή! Πιθανόν γιατί κατάλαβε πως είναι λίγο, πως είναι ανάπηρο και έπρεπε πια να κινηθεί με δεκανίκια, τα δεκανίκια της εξουσίας. Εκεί ήταν που έπαιξε καταλυτικό ρόλο η παρέμβαση του κομματικού μηχανισμού. Φαίνεται πως αυτό γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Τα κόμματα θέλουν να δίνουν στο συνδικαλισμό διακοσμητικό ρόλο και παίρνοντας τους επικεφαλείς των συνδικαλιστών, τους καθιστούν από συνομιλητή, σε συνδιαχειριστή της εξουσίας δίπλα τους.

 

Δυστυχώς φαίνεται πως κάποιοι από τους αρχι-συνδικαλιστές μας έγιναν πλήρως κομματικοποιημένοι. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά είναι πια κοινή πεποίθηση των περισσοτέρων με αυτά που βλέπουν, πως κάποιοι έγιναν υποτελείς αλλότριων συμφερόντων, αναξιόπιστοι και αναποτελεσματικοί, επιδιώκοντας να αποκομίσουν μέσα από το παιχνίδι του «στρατιωτικού συνδικαλισμού», ίδια προσωπικά οφέλη. Ξεκίνησαν σαν μπροστάρηδες, σαν αγωνιστές, ήρωες τους ονόμασαν κάποιοι, αλλά γρήγορα και μπρος στο προσωπικό συμφέρον, έγιναν πιόνια στη σκακιέρα της πολιτικής εξουσίας.

 

Το θέμα συζητείται καθημερινά μεταξύ συναδέλφων. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, άρχισαν να καταλαβαίνουν το ρόλο που παίζουν πλέον κάποιοι. Ήξεραν αυτό που τους είχαν πασάρει κάποια συγκεκριμένα Μ.Μ.Ε. και ιστοσελίδες. Ήξεραν για αγωνιστές στρατιωτικούς που έπαιζαν το κεφάλι τους για τα δίκαια των συναδέλφων. Και τι βλέπουν τώρα;;; Τους βλέπουν να έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες παραπολιτικούς και παπαγαλάκια. Να σιωπούν για τα πραγματικά προβλήματα, να αρνούνται να πολεμήσουν για τα αυτονόητα και για «ξεκάρφωμα» να  αναμασούν παλιές ιστορίες και «αναίμακτες» διεκδικήσεις, που όμως δεν θίγουν τους πολιτικούς που τώρα πια καλύπτουν. Η καρέκλα που διεκδικούν, η θεσούλα που εποφθαλμιούν ή ακόμα και η κομματική θέση που προσβλέπουν, τους έχει κάνει πια να θυσιάσουν τις διεκδικήσεις των στρατιωτικών που κάποτε τους εμπιστεύτηκαν.

 

Λυπάμαι που το βλέπω, αλλά τα κεφάλια (αυτά που λέγαμε πιο πάνω πως βρώμισαν) να είναι προκλητικά απόντα από τα τεκταινόμενα στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα έχουν βρει με την εξουσία, ίσως να έχουν κάνει και τις συμφωνίες τους με αυτή και  δε θέλουν ή δε μπορούν να εκφράσουν τα πραγματικά προβλήματα των στρατιωτικών. Η σιωπή τους είναι εκκωφαντική. Εκκωφαντική όμως είναι και αγανάκτηση των συναδέλφων.

 

Δεν είναι όμως μόνο η σιωπή αυτών (που έπρεπε λόγω της θέσης τους) να είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων.  Έχουν αρχίσει πια και να κωλυσιεργούν. Επινοούν ανυπέρβλητα κωλύματα στην ανάληψη δράσεων απέναντι στις αδικίες, κουκουλώνουν θέματα, φιμώνουν Ενώσεις και ασχολούνται με την πάρτι τους, την αυτοπροβολή τους και προλειαίνουν το έδαφος για την μεταπήδηση τους στο επόμενο βήμα της «καριέρας» τους.

Ίσως δεν θα έπρεπε να μας ξενίζουν όλα αυτά. Δηλαδή γιατί ο αρχι-συνδικαλιστής που ξέραμε, αυτός που έκλεινε δρόμους, που κατέβαζε διακόπτες, που ούρλιαζε στις τηλεοράσεις για αδιανόητα πράγματα να διαφέρει από τον στρατιωτικό-συνδικαλιστή; Ο στρατιωτικός-αρχισυνδικαλιστής βρίσκεται πια στην κορυφή και μπορεί να χρησιμοποιήσει πλέον τον συνάδελφο σαν όχημα για το δικό του μελλοντικό βόλεμα. Ίσως βέβαια να μη φταίει απόλυτα ο ίδιος. Ίσως φταίμε κι εμείς. Εμείς που τον ανεβάσαμε σε αυτή τη θέση, χωρίς να μελετήσουμε καλά κάποιες παραμέτρους. Ίσως βιαστήκαμε να τον ηρωποιήσουμε, χωρίς πρώτα να σκεφτούμε το πώς έκανε ότι έκανε. Ίσως δεν πονηρευτήκαμε όταν βλέπαμε να τον σιγοντάρουν και να τον υπερπροβάλουν κάποιες σελίδες και κάποια Μ.Μ.Ε. Ίσως ήμασταν ρομαντικοί και πιστέψαμε στο κοινό στόχο και δεν θέλαμε να δούμε τη δική του κρυφή ατζέντα. Τέλος, κακώς πιστέψαμε πως μπορούσαν να μας εκπροσωπήσουν κάποιοι χαρτογιακάδες. Κάποιοι που δεν φόρεσαν ποτέ άρβυλο. Κάποιοι που δεν πήγαν ποτέ στην παραμεθόριο, που δεν κράτησαν ποτέ όπλο, που δεν έκαναν σκοπιά, δεν βγήκαν άσκηση και δεν ξέρουν τι θα πει Μονάδα! 

Τέλος πάντων… Ό,τι έγινε-έγινε. Ο αγώνας των στρατιωτικών δεν σταματάει σε κάποιους καιροσκόπους. Υπάρχουν Ενώσεις που παλεύουν και θα παλεύουν μέχρι τέλους και μέχρι τελικής δικαίωσης. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Βέβαια πάντα υπάρχει στο μυαλό μας και η προδοσία κάποιων από μας. Δεν θα ξεχάσουμε ΠΟΤΕ τα αργύρια της προδοσίας που έλαβαν κάποιοι. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το πόσο πίσω μας έριξαν και ό,τι και να λένε τώρα, δεν αρκεί για να αποσείσουν τις βαρύτατες ευθύνες τους. Κύριοι κεφάλια… την προδοσία πολλοί ετίμησαν. Τους προδότες ουδείς…

 

Καμπουρίδης Δημήτρης

Γεν.Γραμματέας Ε.Σ.ΠΕ.Κ.Μακεδονίας

http://stratiotikathemata.blogspot.gr/