Το πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974, βρήκε τον τότε Αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Μπούτο, να κινείται με τη Μονάδα του με κατεύθυνση προς την πόλη της Κερύνειας. Ενστερνιζόμενος με τους άντρες του το Λακωνικό «ου πόσοι αλλά που», κινήθηκε με τα ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα του Τάγματός του, με αποστολή την εξάλειψη του εχθρικού προγεφυρώματος κοντά στην ακτή απόβασης.
Δυστυχώς, η τουρκική πολεμική αεροπορία, εντόπισε έξω από το χωριό Κοντεμένος και προσέβαλε τα μέσα και προσωπικό του 286 Τάγματος με μεγάλη σφοδρότητα. Τις δύσκολες στιγμές της μάχης, δεν έλαβε τα μέτρα που γνώριζε για να προφυλάξει τον εαυτό του. Οδηγούμενος από το πατρικό ένστικτο αλλά και το έμφυτο ηγετικό ταπεραμέντο, αγέρωχος, μέσα από τη θυρίδα του οχήματος, καθοδηγεί και εμψυχώνει τους στρατιώτες του. Τα εχθρικά πυρά, ζήλεψαν το παλληκάρι που μαζί του κουβαλούσε τις πανανθρώπινες αξίες του χρέους και της αξιοπρέπειας. Του ανθρώπου ο οποίος στους ώμους του, ανασήκωνε την τιμή του Έλληνα Αξιωματικού. Το άκουσμα του τραυματισμού του, στην αρχή αναστάτωσε τους στρατιώτες του. Τον φόβο διαδέχτηκε ο ενθουσιασμός και το πείσμα. Η Μονάδα, παρά τον βαρύ φόρο αίματος, συνέχισε την αποστολή της για να κερδίσει τα στεφάνια δόξας και να ταυτίστει με το «θνήσκειν υπέρ πατρίδος», που έκτοτε, ακολουθεί τις συνειδήσεις των μελών του συνδέσμου πολεμιστών του 1974.
Οι επόμενες μέρες, βρήκαν τον βαριά λαβωμένο Αξιωματικό στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας και αργότερα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, να παλεύει για να κρατηθεί στη ζωή. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, ρωτούσε να μάθει για την υγεία των στρατιωτών του που τραυματίστηκαν μαζί του στην αεροπορική προσβολή του Κοντεμένου, χωρίς να υπολογίζει το δικό του πόνο. Συνηθισμένος στους άνισους αγώνες, έδωσε την τελευταία του μάχη με παράπονο και πίκρα για την εγκατάλειψη και τα δεινά του Κυπριακού Λαού. Στις 3 Αυγούστου του 1974, η αγνή ψυχή του υπέροχου ανθρώπου, πέταξε στα μαρμαρένια Ηλύσια για να πάρει τη θέση που της αρμόζει, ανάμεσα στους εκλεκτούς του Έθνους. Αυτούς που η μοίρα αξίωσε να σκαρφαλώσουν στα υψηλά και δαφνοστεφανωμένα δώματα της αθανασίας.
Συνειδητά, τήρησε κατά γράμμα τον όρκο του Έλληνα Αξιωματικού, «υπερασπιζόμενος με πίστη και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος του, τις σημαίες» του χρέους και της ανθρωπιάς. Στις ίδιες, άυλες σελίδες του ημερολογίου των τιμημένων, με χρυσά γράμματα, δίπλα ακριβώς από του Παύλου Μελά, έγραψε: «...εκπλήρωσα τη δική μου φιλοδοξία... υπερασπίστηκα την πατρίδαν μου και δι' αυτήν απέθανα».
Ἡ κυπριακὴ ἐφημερίδα «Ο ΑΓΩΝ», κατέγραψε τὸ παράπονο τοῦ Μποῦτου, στὸ διάστημα ποὺ νοσηλευόταν βαριὰ τραυματισμένος. «...Ὁ Μποῦτος ἔφυγε μὲ τὸ παράπονο στὰ χείλη. Πάντοτε παραπονεῖτο, γιατὶ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε στείλει ἔστω καὶ ἕνα ἀεροπλάνο γιὰ νὰ βοηθήσῃ τὴν Κύπρο. Ποῦ εἶναι μωρὲ ἡ Ἑλλάδα νὰ στείλῃ ἔστω καὶ τρία ἀεροπλάνα καὶ νὰ δῇς τοὺς τούρκους ποῦ θὰ πᾶνε, παραμιλοῦσε στὸ νοσοκομεῖο ὅπου ἐνοσηλεύετο». Καὶ μὲ αὐτό τὸ παράπονο ξεψύχησε.
http://www.defenceline.gr/index.php/history/item/1789-mpoutos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο μπλοκ μας δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.
Όσοι επιθυμούν να παίρνουν τις αναρτήσεις από το μπλογκ μπορούν να το κάνουν ελεύθερα με την παράκληση όπως σαν πηγή ενημέρωσης να αναφέρουν το ιστολόγιο μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.