ΚΟΒΕΤΑΙ ΤΟ ΣΕΞ;;;

Άννας Κουρουπού

Σάββατο. Ήσυχη βραδιά στο μαγαζί. Τόσος κόσμος έτσι ώστε να μπορώ να διασκεδάσω λίγο, να δικαιολογήσω το μεροκάματο και να έχω τον χρόνο να μιλήσω με φίλους και να παίξω με ματιές που με ψάχνουν. Ως εκεί.


Δεν θέλω να πάω σπίτι. Κατηφορίζω τη λεωφόρο λίγο να θυμηθώ, να ξαναγίνω θεατής μιας άλλης εποχής για μένα πλέον, αλλά συνάμα τόσο γνώριμης. Να βρω κάποιο οικείο πρόσωπο απ' τα παλιά, ίσως να γλυκάνω λίγο την ψυχή μου. Ήταν δύσκολα τα χρόνια μου εκεί, αλλά πολλές βραδιές έζησα και όμορφες καταστάσεις, όσο ξένο και αν ακούγεται στ’ αυτιά του καθενός.
Ερημιά. Δεν έκανε κρύο. Εκείνες οι τεράστιες κολώνες έριχναν το φως τους σε άδειες αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, σε δέντρα γεμάτα σκόνη και καυσαέριο, σε λιγοστά αυτοκίνητα μέσα στον παράδρομο ψάχνοντας την απόλαυση πολύ επιλεκτικά πλέον λόγω οικονομικής στενότητας. Εξάλλου η πελατεία στη Συγγρού πάντα από μικρομεσαίους ζούσε και μεσουρανούσε. Οι πιο φραγκάτοι ή κάποια ξημερώματα γυρόφερναν τα στενάκια με φιμέ τζάμια στα τζιπάκια τους ή έβρισκαν αλλού, μέσω γνωστών, κάποιο ιδιαίτερο κορίτσι.

Δεν βρήκα καμιά γνωστή. Ούτε δέκα κοπέλες δεν είδα σε όλη τη διαδρομή ως το Ωνάσειο. Οι περισσότερες πια δουλεύουν μέσω ίντερνετ, όσο δουλεύουν. Πριν από 5-6 χρόνια τα studio (εξελιγμένα μπουρδέλα) ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια σε κάθε περιοχή της Αθήνας σχεδόν. Ανάμεσα σε αυτά και το δικό μου. Δεν πρόλαβα να χαρώ μια καθημερινότητα μη κάνοντας αυτή τη δουλειά, αλλά να έχω και κάποιες απολαβές. Φαίνεται οι μοίρες που με επισκέφτηκαν όταν γεννήθηκα μια τέτοια ευχή θα μου έδωσαν. 
Ή πουτάνα και φραγκάτη, ή φτωχή και «τίμια». Τίποτα μεσιανό. Όπως όλη μου η ζωή. Ή όλα ή τίποτα. Μάλλον από αυτή τη διορατικότητα παρασύρθηκαν οι ρουφιάνες. Τώρα πολλά από αυτά τα βλέπεις με αμπαρωμένες τις σιδερένιες πόρτες, κανένα ύποπτο φωτάκι-κράχτη αναμμένο και αυτά που υπάρχουν ίσα που φυτοζωούν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τώρα εύλογα έρχεται η ερώτηση στα χείλη του καθενός. Από τα μπουρδέλα και τις πουτάνες έβγαλες το συμπέρασμα ότι έχουμε οικονομική κρίση; Σαφώς και όχι. Και έρωτας δεν είναι μόνο ο πληρωμένος φυσικά. Αλλά είναι μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες του άντρα, μην πω η μεγαλύτερη έχοντας στο μυαλό μου και μια έρευνα που είχα διαβάσει, πως το σεξ περνάει από τον εγκέφαλο του άντρα τουλάχιστον κάθε δέκα λεπτά... όσο είναι ξύπνιος. Γι' αυτό πιστεύω πως δεν πρέπει να κάθονται σχεδόν ποτέ... σταυροπόδι. Κυριαρχεί το κάτω κεφάλι.
Διάβασα και άλλη έρευνα όμως που λέει εν κατακλείδι ότι η οικονομική ανέχεια δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια επιθυμίας για σεξ. Τα ζευγάρια που έκαναν έρωτα 3-4 φορές την εβδομάδα, το περιόρισαν ή μάλλον αυτοπεριορίστηκε σε μία το πολύ δύο φορές. Μην ξεχνάμε και κάτι άλλο βασικό, όσον αφορά στην παραπάνω περιγραφή περί πορνείας. Οι οίκοι ανοχής είναι ένας τεράστιος καθρέφτης της κοινωνίας μας που πολλοί, ή μάλλον οι περισσότεροι, δεν θέλετε να τον κοιτάξετε. Εκεί γίνονται άντρες τα παιδιά σας, από τις πουτάνες κερδίζετε οι γυναίκες ένα άλλο είδους κέρατο -που κατά την άποψή μου είναι προτιμότερο- εκεί ξεφουσκώνουν γεμάτα «μυαλά», εκεί βγάζει το άχτι του ο κάθε άντρας με την όποια ιδιαίτερη προτίμησή του, εκεί ψυχοθεραπεύονται και, μάλιστα, πολύ φτηνά.
Αλλά αρχίζει και φθίνει η απόλαυση. Μας την έκοψαν και αυτή μαζί με τόσα άλλα. Το να μην μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα στην καθημερινότητά σου, διορθώνεται. Θα το κάνεις άλλη μέρα, άλλη ώρα, άλλη στιγμή.
Το να μην έχεις όμως επιθυμία για την πιο υγιή πράξη σε αυτό τον πλανήτη, το κάνει πάραυτα άρρωστο. Κι όσο σκέφτομαι ότι οι άντρες καύλωναν μόνο με μια ματιά, μια μυρωδιά, ένα τυχαίο άγγιγμα, ένα τίναγμα του μαλλιού, φοβάμαι μη γίνει ανίατη η ασθένεια.
 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=28382