ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.
Στην επικαιρότητα τις ημέρες αυτές είναι η στυγνή δολοφονία ενός νέου. Μία πράξη κατακριτέα. Την πολιτική ανάλυση του συμβάντος, την ανέλαβαν πολλοί. Την κοινωνική διάσταση της δολοφονίας την αντιλαμβάνονται αρκετοί. Την συναισθηματική πλευρά, την νιώθουν βαθιά οι γονείς, οι στενοί συγγενείς και οι ομοιοπαθείς. Την πλευρά που έντονα αναζητώ και κανείς δεν μου έδωσε απαντήσεις είναι η πνευματική κατάσταση του θανάτου.
Ένας θάνατος άδικος ή αναμενόμενος, σε οποιοδήποτε άτομο και σε όποια ηλικία έρθει, είναι για εμάς τους θνητούς δυσβάσταχτος, βαρύς και άθλιος. Αν πραγματικά το τέλος της ανθρώπινης ζωής δεν είναι και το τέλος της ύπαρξής του, θα ήταν πιο εύκολα για τους απομείναντες τα συμβάντα αυτά. Οι εμπειρίες του, οι γνώσεις, τα συναισθήματα, οι αναζητήσεις τους θα ήταν πιο όμορφα να τον ακολουθούν παντοτινά. Ο αγώνας του στη ζωή τούτη στα εύκολα και στα δύσκολα θα ήταν ευτυχία να του χαρίζουν μια εύκολη πορεία σε μια άλλη μορφή ζωής. Ίσως να είναι όλα τούτα μία υποσυνείδητη αλήθεια μου, ή μία ανάγκη επιβίωσης.
Υπάρχουν πολλές εμπειρίες ‘’σύγχρονων Λαζάρων’’, όπου μετά από ένα διαγνωσμένο θάνατο, επανήλθαν στη ζωή. Η εμπειρία που περιέγραψαν στους ερευνητές, και όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει, είναι ευχάριστη. Μιλάνε για ένα φως, που τους ελκύει με μία ιδιαίτερη χαρά, κάνουν λόγο για μία ελαφρότητα του σώματός τους, αλλά πλήρη συνείδηση της κατάστασής τους. Συνεχίζουν να αισθάνονται και να σκέφτονται όπως στην ζωή τους. Μπορούν να ταξιδέψουν στα μέρη που θέλουν και να συναντήσουν τα άτομα που ποθούν. Οι περισσότεροι όταν αρχίζει πάλι να χτυπάει η καρδιά του και επιστρέφουν στο σώμα τους, δεν νιώθουν χαρά που επέζησαν. Κάποιοι συνέχισαν να ζούνε πιο συνετά, άλλοι περίμεναν πότε θα έρθει πάλι η σειρά τους στο φυσικό θάνατο. Ήταν και αυτοί που το βρήκαν σαν μία ευκαιρία να καλλωπίσουν την ψυχή τους και την εσωτερική δύναμη που τους ακουλουθεί.
Οι αποδείξεις αυτές μου δίνουν απαντήσεις στο αν υπάρχει και άλλη ζωή. Ο θάνατος για μένα δεν χρειάζεται να είναι σκοτάδι, θα ήθελα να είναι ένα πέρασμα από το φως σε ένα άλλο φως. Θα ήταν ανάγκη να μπορούσαμε να είχαμε μία παιδεία θανάτου, διότι πιο σίγουρο από όλα είναι πως κάποτε όλοι θα πεθάνουμε. Αυτό όμως που κάνει καλό σε εμάς είναι να μην τον φοβόμαστε, να μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε.
Ένας επιζήσαντας από ένα αεροπορικό ατύχημα, ο Edward V Rickenbaker είπε σχετικά «..Η διαδικασία του θανάτου είναι γλυκιά, η πιο τρυφερή, η πιο ηδυπαθής εμπειρία που είχα ποτέ. Ο θάνατος έρχεται μεταμφιεσμένος σαν ένας συμπαθής φίλος..»
Βιβλιογραφία.
JESS WEISS, «ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ»,ΕΚΔ.ΔΙΟΠΤΡΑ, 1988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο μπλοκ μας δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.
Όσοι επιθυμούν να παίρνουν τις αναρτήσεις από το μπλογκ μπορούν να το κάνουν ελεύθερα με την παράκληση όπως σαν πηγή ενημέρωσης να αναφέρουν το ιστολόγιο μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.