ΣΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΖΙΧΑΝΤ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

Γράφει ο Μάνος Ηλιάδης  

Σαρία και Τζιχάντ

Ο «ασύμμετρος» εχθρός προ των πυλών της Αμερικής και της Ευρώπης 

Η στρατηγική πίσω από τη φάση της απαρατήρητης ισλαμικής διεισδύσεως

Ενώ οι επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στη γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει…

Η έκταση της δράσεως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε διάρκεια χρόνων την καθιστά δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν μπορεί να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί το δόγμα για την αντιμετώπισή του και, όταν τούτο επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθιά…

Η στρατηγική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αμερική περιλαμβάνει τη μυστική ίδρυση ηγεσίας, τη βαθμιαία εμφάνιση στη δημόσια σκηνή, τη χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, την ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων και την κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους!

Ο υπέρτατος οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μπάντι.

Το 2001, μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα στην Ελβετία, οι Αρχές Ασφαλείας ανακάλυψαν έγγραφα γνωστά ως «Το Σχέδιο».

Όπως ενδεχομένως θα παρατήρησαν οι αναγνώστες των «Επικαίρων» στα προηγούμενα δύο άρθρα για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (Μ.Α.) –ή γενικό τερα για το Ισλαμικό Κίνημα– και την εν γένει εκστρατεία για την παγκόσμια εξάπλωση του Ισλάμ, υπάρχει ένα παράδοξο, το οποίο δίνει τροφή στους οπαδούς του «ρεαλισμού», που δεν θέλουν να διαταραχθεί η μακαριότητα της ασφάλειας στην οποία νομίζουν ότι ζουν, ή στους «προσγειωμένους στην πραγματικότητα», που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα ως προϊόν συνωμοσιολογίας.

Τούτο, κατά την άποψή μας, έχει δύο αιτίες: Πρώτον, το γεγονός ότι ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά να μάθει τα κείμενα της ίδιας της Μ.Α., τα οποία έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα συχνά από την ίδια και άλλοτε ως αποτέλεσμα ερευνών και επιχειρήσεων των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας αρκετών χωρών. Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με τη δυσχέρεια κατανοήσεως της στρατηγικής που ακολουθεί το εν γένει Ισλαμικό Κίνημα, λόγω της τεράστιας κλιμακώσεως σε χρονικό βάθος και της βαθμιαίας και κατά φάσεις, όπως θα δούμε παρακάτω, υλοποιήσεως των σκοπών και επιδιώξεών του.

Στην ουσία, η δεύτερη αιτία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια ακραία μορφή ασύμμετρου πολέμου –υπό τη γενική έννοια του τελευταίου, ως μέσου επιβολής της θελήσεως μιας πλευράς σε μια άλλη–, στην οποία η ασυμμετρία δεν προκύπτει από τη διαφορά της τεχνολογίας και των μέσων των δύο πλευρών, αλλά από την ασύμμετρη χρήση του παράγοντα χρόνου, που έχει τεράστια σημασία στην τελική έκβαση κάθε αντιπαραθέσεως. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση που, σε αντίθεση με την πάγια στρατηγική υλοποιήσεως των σκοπών ενός πολέμου στο συντομότερο χρονικό διάστημα, η αντιπαράθεση αυτή εκταθεί σε βάθος χρόνου, όχι δεκαετιών, όπως, π.χ., σε Ινδοκίνα και Βιετνάμ ή αλλού, αλλά σε βάθος αρκετών δεκαετιών, η όποια αντιπαράθεση προσλαμβάνει διαστάσεις προσομοιάζουσες αυτών ενός ασύμμετρου πολέμου που –αν το εξετάσει κανείς διαφορετικά– καταργεί βασικές αρχές της στρατηγικής.

Στο πλαίσιο αυτό, η έκταση της δράσεως μιας πλευράς σε διάρκεια, π.χ., πενήντα, εξήντα ετών ή και μεγαλύτερου διαστήματος [Σ.Σ.: η δράση της Μ.Α. στην Ευρώπη άρχισε το 1960] καθίστα τη δράση αυτή δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί ένα δόγμα για την αντιμετώπισή του και, όταν τούτο (η διαμόρφωση ενός δόγματος) επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθιά, έχει παγιωθεί και έχει δημιουργήσει αρθρώσεις με πολιτική επιρροή, ενώ και αριθμητικώς (μέσω της σχεδιασμένης μεταναστεύσεως – εγκαταστάσεως) έχει προσλάβει διαστάσεις που καθιστούν την αντιμετώπισή του ιδιαίτερα δυσχερή.

Στις δύο βασικές αυτές αιτίες θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλη μία και συγκεκριμένως το γεγονός ότι, ενώ όλα αυτά που αναφέραμε για τις επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στη γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει για πολιτικούς και μόνο λόγους ή, μάλλον, για λόγους προσωπικής ιδιοτέλειας των πολιτικών ηγεσιών (απώλεια ψήφων των μουσουλμάνων, υποχωρήσεις σε πιέσεις συλλογικών οργάνων των τελευταίων, εξαγορές πολιτικών κ.λπ.). Το στοιχείο αυτό αποτελεί κι ένα χαρακτηριστικό της επιτυχούς μέχρι τώρα προωθήσεως των σκοπών των ισλαμιστών, υπό την έννοια ότι διαμόρφωσαν μια στρατηγική που περιλαμβάνει στους κύριους στόχους της το πλέον αδύναμο στοιχείο των σύγχρονων κρατών της Δύσεως, που δεν είναι άλλο παρά η διαφθορά της πολιτικής τους ηγεσίας.

Στοιχεία της στρατηγικής του Ισλάμ

Στα προηγούμενα δύο άρθρα περιγράψαμε σε γενικές γραμμές τους πραγματικούς σκοπούς και τεχνικές διεισδύσεως του Ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες, όπως η ίδρυση πολλών ψευδεπίγραφων συλλόγων, η τεχνική της παραπλανήσεως του αντιπάλου μέσω προβολής θεμάτων όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, η συμβατότητα Ισλάμ και Δημοκρατίας, καθώς και η διγλωσσία και η κατοχυρωμένη και από τη θρησκεία του Ισλάμ χρήση του ψεύδους (Taqiyya) προς επίτευξη των σκοπών των οργανώσεών των οπαδών του που τις επιδιώκουν κ.ά.

Ένα βασικό προς τούτο κείμενο είναι το γνωστό ως «Το Σχέδιο» («The Project»), το οποίο ανακάλυψαν οι Αρχές Ασφαλείας της Ελβετίας μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα (Yousef Nada) το 2001. Το σχέδιο, το οποίο εκπόνησε η Μουσουλμανική Αδελφότητα το 1982 (!), ήταν ένα έγγραφο στρατηγικής εκ δώδεκα σημείων «για την εγκαθίδρυση μίας Ισλαμικής Κυβερνήσεως επί της Γης».

Κεντρικό στοιχείο του εγγράφου στρατηγικής ήταν «η εφαρμογή μίας ευέλικτης πολιτικής σε τοπικό επίπεδο», η τακτική της «συμφιλιώσεως» σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και η ανάγκη, αφ’ ενός, της αποφυγής απομονώσεως και, αφ’ ετέρου, της διαρκούς μόρφωσης (παιδεία) και της θεσμικής δράσεως, υπό την έννοια της αποφυγής βίας και της δράσεως εντός των θεσμικών πλαισίων κάθε χώρας. Το έγγραφο συνιστούσε τον έλεγχο των τοπικών κέντρων εξουσίας μέσω νομίμων τρόπων δράσεως, τη σύμπηξη συμμαχιών με άλλες ισλαμικές οργανώσεις –ακόμη κι αν υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ τους– και την «προσωρινή συνεργασία» με ομάδες και οργανώσεις μη μουσουλμάνων (κυρίως της Αριστεράς), οι οποίες ακολουθούν αντι-ισραηλινή πολιτική και αγωνίζονται εναντίον της αποικιοκρατίας.

Το ίδιο έγγραφο ανέφερε ότι η παγκόσμια δράση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας «πρέπει να υποστηρίζει κινήματα που έχουν εμπλακεί σε Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ) σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά δεν θα πρέπει να επιδιώκονται συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με αντιπάλους της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που θα ήταν δυσανάλογο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιθέσεις» [Σ.Σ.: εναντίον των μουσουλμάνων]. Το έγγραφο ανέφερε επίσης την «άσκηση εποικοδομητικής αυτοκριτικής» και τη χρησιμοποίηση της διαμάχης Ισραήλ – Παλαιστινίων στη στρατηγική της, δεδομένου ότι αυτή (η σύγκρουση) αποτελεί σήμερα τον θεμέλιο λίθο της αναγεννήσεως του αραβικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η γραμμή αυτού του τμήματος της εν λόγω στρατηγικής ήταν η χρησιμοποίηση του Παλαιστινιακού για τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών [Σ.Σ.: τακτική που εφάρμοσε και ο Ερντογάν στην Ελβετία στη γνωστή συνάντησή του με τον Σιμόν Πέρες και αργότερα με την επίθεση στο «Μαβί Μαρμαρά»].

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι στο κείμενο αυτό η στρατηγική της Μ.Α. περιγράφεται ως μια στρατηγική με διάφορες φάσεις, ένα κοινό χαρακτηριστικό της δράσεως της οργανώσεως σε όποιο μέρος του κόσμου και αν επιχειρεί, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων. Στην Αμερική, ο Ισλαμικός Κύκλος Βορείου Αμερικής (Ιslamic Circle of North America), μία από τις ισχυρότερες ισλαμικές οργανώσεις της M.A. στις ΗΠΑ, επεξήγησε στους οπαδούς της τις πέντε φάσεις της δράσεώς του στη χώρα σε ένα εγχειρίδιο με τίτλο «Member’s Handbook», το οποίο εκδόθηκε το 2010 [Σ.Σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο]. 

Οι φάσεις αυτές είναι: Μόρφωσε τον εαυτό σου, κατήχησε την οικογένειά σου, ανοίξου στην κοινότητα, εγκαθίδρυσε μια ισλαμική κοινωνία σε επίπεδο Πολιτείας και μετά ένα ενωμένο Ισλαμικό Κράτος, κυβερνώμενο από ένα εκλεγμένο Χαλιφάτο (Khalifah) σύμφωνα με τους νόμους της Σαρία.

Οι έξι φάσεις δράσης στις ΗΠΑ

Το 1988 το FBI είχε αναφέρει σε τεκμηριωμένη έκθεσή του έξι φάσεις της δράσεως της Μ.Α. στην Αμερική. Την εποχή εκείνη η Μ.Α. και συγκεκριμένα το Διεθνές Ινστιτούτο Ισλαμικής Σκέψεως (International Institute of Islamic Thought) και το Βορειοαμερικανικό Ισλαμικό Ίδρυμα (North American Islamic Trust) δραστηριοποιούντο στην πρώτη φάση. Αυτή προέβλεπε τη δημιουργία μετωπικών ομάδων πολιτικής δράσεως, χωρίς ανιχνεύσιμους δεσμούς μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουν να διεισδύσουν ειρηνικά και αθόρυβα στην αμερικανική κυβέρνηση και στα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Το 2004 το FBI κατάσχεσε ένα άλλο έγγραφο με τη στρατηγική της Μ.Α., το οποίο περιγράφει τη δράση της στην Αμερική ως μια μορφή του Μεγάλου Τζιχάντ, με σκοπό την κατάργηση και καταστροφή του δυτικού πολιτισμού εκ των έσω σε πέντε φάσεις. Οι φάσεις αυτές περιγράφονται ως εξής:

1. Μυστική ίδρυση ηγεσίας.
2. Βαθμιαία εμφάνιση στη δημόσια σκηνή. Αυτή η φάση περιλαμβάνει την κρυφή διείσδυση σε διάφορους τομείς της κυβερνήσεως, τον προσεταιρισμό θρησκευτικών οργανώσεων, την απόκτηση της υποστηρίξεως και συμπάθειας του κοινού και την ίδρυση μιας σκιώδους κυβερνήσεως.
3. Φάση κλιμακώσεως. Στη φάση αυτή η στρατηγική αποβλέπει στη χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, κάτι που η τότε έκθεση του FBI ανέφερε ως ευρισκόμενη εν εξελίξει.
4. Ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων. Η φάση αυτή περιλαμβάνει επίσης την εκπαίδευση στη χρήση όπλων στο εσωτερικό της χώρας [Σ.Σ.: υπάρχουν αναφορές για ύπαρξη κέντρων εκπαιδεύσεως της Jamaat Ul-Fukra στο αμερικανικό έδαφος].
5. Η τελική φάση: Κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους, στο οποίο όλα τα κόμματα και οι ισλαμικές ομάδες θα είναι ενωμένες.

Τον Νοέμβριο του 2011 ο κορυφαίος θεολόγος της Μ.Α. και κληρικός με τη μεγαλύτερη επιρροή στη σουνιτική κοινότητα σε παγκόσμια βάση Γιουσούφ Αλ Καραντάουι (Yousuf Al-Qaradawi), αναφερόμενος στη στρατηγική της Μ.Α., κάλεσε τους μουσουλμάνους να αγκαλιάσουν την τακτική της βαθμιαίας εφαρμογής των στόχων τους. Η τακτική αυτή κρίνεται ως μια ευφυής μορφή του Τζιχάντ, η οποία βασίζεται στον ρεαλισμό, στην υπομονή, στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στην αυτοαξιολόγηση των δυνατοτήτων των οπαδών του για την επιτυχία του εγχειρήματος. Να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με την εκτός ελέγχου και ακραία δράση της Αλ Κάιντα, η τακτική αυτή, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις της μετά από αυτοαξιολόγηση, προσλαμβάνεται από τους Δυτικούς ως μετριοπαθής στάση.

«Η βαθμιαία εφαρμογή της Σαρία είναι μια σοφή διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί», λέει, προσδιορίζοντας αμέσως μετά ότι «αυτή την τακτική ακολουθεί η Μ.Α.».

Τον Δεκέμβριο του 2012, ο Μοχάμεντ Μπάντι (Mohamed Badie), Υπέρτατος Οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, περιέγραψε τη στρατηγική της οργανώσεώς του στις εξής έξι φάσεις:

1. Εφαρμογή της Σαρία πάνω σε κάθε άτομο.
2. Εφαρμογή της Σαρία στην οικογένεια.
3. Σαρία πάνω στην κοινωνία.
4. Σαρία στην κυβέρνηση.
5. Αναβίωση του Χαλιφάτου.
6. Κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο.

Έλλειψη πολιτικής βούλησης και λάθος εκτίμηση του «εχθρού»

Θα περίμενε κανείς ότι οι αλληλοεπικαλυπτόμενες, ταυτόσημες αναφορές ξένων υπηρεσιών και δηλώσεις της ίδιας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για τη στρατηγική και τους πραγματικούς της σκοπούς θα είχε ως αποτέλεσμα την ευαισθητοποίηση των λαών της Αμερικής και της Ευρώπης και τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής πολιτικής για την αντιμετώπισή της. Αντ’ αυτού, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας όλων σχεδόν των χωρών να αντιμετωπίσουν μια απειλή εθνικής ασφαλείας της μορφής που εκθέσαμε παραπάνω και τη σοβαρή προσπάθεια καταπολεμήσεως μιας εξ αντικειμένου παράνομης δραστηριότητας. Γιατί, όπως σημειώσαμε και σε προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων», η επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως μίας χώρας, η κατάλυση του πολιτεύματός της και η αντικατάσταση με ένα άλλο, όπως αυτό της Σαρία, είναι πράξεις κατ’ εξοχήν παράνομες και τιμωρούνται αυστηρότατα από το Σύνταγμα και τους νόμους όλων των χωρών του κόσμου.

Μια γενική παρατήρηση σχετική με όσα περιγράφηκαν παραπάνω είναι ότι εν όψει της μέχρι τώρα επιδειχθείσης αδυναμίας των πολιτικών ηγεσιών να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτόγνωρη μορφή απειλής, άρχισε να κινητοποιείται η παγκόσμια κοινή γνώμη, η οποία ασκεί ήδη έντονες πιέσεις στις κυβερνήσεις, ενώ στην ίδια κατεύθυνση εργάζονται και οι υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας όλων των χωρών.

Ευρώπη και Ελλάδα

Στη χώρα μας τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, με την πολιτική ηγεσία των τελευταίων είκοσι και πλέον ετών να παραμένει σε πλήρη άγνοια για ένα θέμα αυτής της σοβαρότητας για την ασφάλεια της χώρας, με την Αριστερά να υποστηρίζει αναφανδόν τους λαθρομετανάστες –η πλειοψηφία των οποίων είναι μουσουλμάνοι–, και με την ΕΥΠ και λιγότερο την Κρατική Ασφάλεια να ασχολούνται με το θέμα μόνο στο επίπεδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, αγνοώντας ότι ο κίνδυνος έρχεται από αλλού.

Το μόνο παρήγορο στοιχείο εν προκειμένω είναι η ευαισθητοποίηση μεγάλης μερίδας του κόσμου, που ξεκίνησε με το πρόβλημα της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών και –περνώντας από διάφορες φάσεις– κλιμακώνεται με αφορμή την εξωπραγματική απόφαση για ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, τις πραγματικές συνέπειες της οποίας αγνοούν, παρά τις δυσμενέστατες εμπειρίες άλλων κρατών.

Με τις εμπειρίες αυτές και την κατάσταση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εκ της μέχρι τώρα επιδειχθείσης πολιτικής της ανεκτικότητας αλλά και την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στην Ελλάδα εκ της ισλαμικής διεισδύσεως και κυρίως τη διείσδυση του κινήματος του Τούρκου Φ. Γκιουλέν, ο οποίος ακολουθεί τις ίδιες ακριβώς τακτικές της Μ.Α. (σε βαθμό που να δημιουργείται η εντύπωση ότι έχει αναλάβει εργολαβικώς τη διείσδυση του Ισλάμ στη χώρα μας), θα ασχοληθούμε σε άλλο τεύχος των «Επικαίρων».

Αυτό που είναι λυπηρό για την πάντα εθνικώς ευαίσθητη Εκκλησία είναι ότι μόλις τελευταία άρχισε να ασχολείται με το θέμα, παρά το γεγονός ότι τόσο οι ισλαμιστές όσο και το κίνημα Γκιουλέν προβαίνουν στον απαγορευμένο από το Σύνταγμα προσηλυτισμό Ελλήνων πολιτών.

Μια άλλη παρατήρηση, που έχει να κάνει με τις ευέλικτες τακτικές των ισλαμιστών σε περίπτωση που οι γενικές εντυπώσεις και το κλίμα από τις αγριότητες των ομοδόξων τους στη Συρία, στη Λιβύη, στη Σομαλία, στην Τυνησία και αλλού στρέφονται εναντίον τους, είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχουν περάσει στην κλασική τακτική του περιορισμού της κινητικότητάς τους…

Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα"