"ΓΑΜΟΣ ΑΛΛΑ.....ΣΥΝΕΣΗ"

ΒΑΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Ακούω συχνά και από άντρες και από γυναίκες ελεύθερες πως ψάχνουν ‘μία αγκαλιά’. Όλοι τους αυτό που θέλουν είναι η τρυφερότητα και η ζεστασιά της αγκαλιάς και η τεκνοποίηση. Έχουμε οι νεοέλληνες ταυτίσει στη συνείδησή μας τον γάμο ως μία κατάσταση όπου θα μας προσφέρεται η εγωιστή κάλυψη της συνέχειάς μας και της φροντίδας του εγώ μας, χωρίς υποχρεώσεις. Τις υποχρεώσεις μας μέσα στο γάμο είτε δεν τις αναγνωρίσουμε είτε θεωρούμε πως μπορούμε με ευκολία να τις βγάλουμε εις πέρας. Μετά την απομάκρυνση της στέψης, τα πράγματα αρχίζουν και διαφοροποιούνται. Τότε αυτή η πολυπόθητη αγκαλιά πληρώνεται πολύ ακριβά με το να χάνεται το εγώ μας, τα στραπατσαρίζεται η ψυχολογία μας, να μειώνεται η προσωπικότητά μας, και αυτή την πολυπόθητη τρυφερότητα δεν την νιώθουμε πουθενά και ποτέ. Είναι ένα παραμύθι με άσχημο τέλος. Αυτή είναι η εικόνα που υπάρχει στο νου πολλών από εμάς. Η μεγάλη αλήθεια είναι πως η πραγματική όψη του γάμου, της συμβίωσης, της οικογένειας έχει απλά κανόνες που όταν από κοινού αποφασιστούν και τηρούνται, υπάρχει ευτυχία και εξέλιξη. Οφείλουμε να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι θέλουμε και τι μπορούμε. Όταν αυτό μπορέσουμε να το δούμε ολόπλευρα και το παρουσιάσουμε στο σύντροφό μας και αντίστροφα, δεν θα υπάρχουν απαιτήσεις και συγκρούσεις. Αυτό που δημιουργεί τις ρήξεις είναι η λανθασμένη άποψη που έχουμε και δείχνουμε για τον εαυτό μας, και αντίστοιχα θεωρούμε για το ταίρι μας. Τότε υπάρχουν υπερβολές στις απαιτήσεις μας και επέρχεται η απογοήτευση. Αναγκαίο είναι να κατανοήσουμε πως η συμβίωση δεν είναι πάντα και μόνο χαρά. Ο,τιδήποτε άσχημο έρθει είναι καλό να το θεωρούμε φυσικό και να το σεβόμαστε. Εάν ποθούμε την τρυφερότητα, την γλυκύτητα και την στήριξη από τον σύντροφό μας και δεν υπάρχει, τότε απαιτείται να του τη δώσουμε εμείς. Δεν είναι παράξενο, να μην ξέρει πώς να την προσφέρει και πότε. Προσπαθούμε και εμείς με δοκιμές, να του δώσουμε αυτό που θα θέλαμε να μας δώσει. Όταν ξέρουμε τι μας αρέσει, και πως γίνεται αυτό που επιθυμούμε το διεκδικούμε ξεκάθαρα και το προσφέρουμε. Εάν αντιληφθούμε πως ο τρόπος μας δεν αρέσει το αλλάζουμε, και ίσως η άλλη προοπτική έκφρασης των συναισθημάτων αυτών να μας ταιριάζει και εμάς καλύτερα. Η σωστή επικοινωνία δεν είναι μόνο λεκτική. Μάλιστα ,παρατήρησα, πως στο γάμο , η πολύ λεκτική επικοινωνία, όταν δεν υπάρχουν κοινές συνιστώσες φέρνει άσχημα αποτελέσματα. Πολύ καλά θα κάνουμε να βλέπουμε και να διαβάζουμε τα μάτια, τις κινήσεις και τον τρόπο συμπεριφοράς του ζευγαριού μας. Η μη λεκτική έκφραση είναι περισσότερο ειλικρινής. Έξυπνα μπορούμε αντί να ζητήσουμε με τα λόγια κάτι από το σύντροφό μας, να το γράψουμε σε ένα χαρτί και να το διαβάσει μόνος του, τότε θα το αντιληφθεί καλύτερα.

Επιπλέον, είναι ιδιαίτερα αναγκαίο να αντιληφθούμε πως ελαττώματα έχουμε όλοι. Και εμείς και το ταίρι μας. Είναι φυσικό να μας λέει και ψέματα, να μας ειρωνευτεί, να φωνάξει, να κάνει πλάκα κ.ο.κ, όπως άλλωστε και εμείς. Η υπερβολή είναι πρόβλημα που ζητεί λύση. Όμως σε ένα φυσιολογικό επίπεδο, χρειάζεται απλά κατανόηση σε μία αρνητική συμπεριφορά. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρούμε άνθρωπο που να μην μας πει ψέματα, να μην γελάσει πίσω από την πλάτη μας, να πιστεύει συνέχεια στα λόγια μας και όλα αυτά τα ιδανικά που μπορεί να φανταζόμαστε. Το τέλειο δεν υπάρχει. Εν κατακλείδι, αυτό που είναι καλό να αποδεχτούμε είναι πως και στο γάμο είμαστε μόνοι μας. Αυτό δεν είναι κακό. Η προσωπικότητά μας υπάρχει και μέσα στο γάμο, έχουμε υποχρέωση να την συντηρούμε και να προσέχουμε τον εαυτό μας. Τις αποφάσεις για εμάς τις παίρνουμε μόνοι μας, απλά έχουμε το πλεονέκτημα να μπορούμε να έχουμε μία άποψη πιο αντικειμενική από έναν άνθρωπο που μας αγαπά και θέλει την πρόοδό μας. Η ζωή μας σαν παντρεμένοι, δεν σημαίνει πως χάνουμε το Εγώ μας. Αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι πως έχουμε ακόμη ένα εγώ δίπλα μας

Η παιδεία γάμου είναι μεγάλο προσόν. Το να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε χρειάζεται αγώνα και υπομονή. Η ευτυχία έρχεται όταν επέλθουν οι ισορροπίες του εγώ σε σχέση με το εμείς. Δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο δικό μας, εάν δεν το διεκδικούμε συνεχώς. Η σκέψη και η σύνεση, οδηγούν σε μονοπάτια επιτυχημένου γάμου και σε μία αγκαλιά…..που ίσως έρθει ουσιαστικά σε μια Τρίτη ηλικία!