'O καρκίνος νικιέται''

ΒΑΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ.


Υπάρχουν, λένε, σε αυτή τη ζωή γεγονότα και καταστάσεις που μας αξίζει να ζούμε και προβλήματα, άσχημες στιγμές που αντέχουμε και μπορούμε να αντιμετοπίσουμε.Οι παλιοί το λέγανε η ''κακιά''αρρώστια, προκειμένου να ξωρκίσουν τα άσχημα αποτελέσματά του μα και την εμφάνισή του.Στο άκουσμά του δεν υπάρχει ελπίδα, ο πόνος και το τέλμα ακολουθεί. Πολλοί σύγχρονοί συνάνθρωποί μας αναγνωρίσιμοι και όχι προσπάθησαν με κάθε μέσω (τηλεόραση, βιβλία, internet κ.α) να το ντύσουν με το ρούχο της οικειότητας.Θέλησαν να ενημερώσουν προσιτά και απλά τους συνανθρώπους τους, όποιοι και εαν έιναι αυτοί, για όλη αυτή την αρρώστια, τα στάδιά της, τους τρόπους ίασής της, την ψυχολογική κατάσταση, τις απώλειες, την αντιμετώπιση απ΄οτον κόσμο.Προσπάθησαν να ανοίξουν δρόμους αισιοδοξίας και ελπίδας για όλο αυτό τον πανικό που σκορπίζει η αρρώστια αυτή.Οι ίδιοι φανέρωσαν συναισθήματα δικά τους και καόμη θέλησαν να εκφραστούν οι ίδιοι, προκειμένου να φύγει από πάνω τους το βάρος που κουβαλάνε για αυτό.Κάποιοι δεν τα καταφέρνουν..κάποιοι όμως βγαίνου νικητές και συνεχίζουν. Βρίσκεται στην αίθουσα αναμονής, μόνη.Μόλις της ανακοίνωσαν πως έχει καρκίνο του στήθους.Μπροστά ης βλέπει ένα τουνελ.Αντικρίζει τον πανικό με μορφή τέροατος.Σκέψεις θανάτου και μόνο αυτές.''Η τρομερή αυτή αρρώστια, να την, ήρθε και σε μένα''σκέφτεται.Δεν θέλει να το πει σε κανέναν.Γονείς, αδέρφια, φίλοι και συγγενείς ζουν στην επαρχία, και η επαρχία δεν συγχωρεί και δεν δέχεται.Αητή η νοοτροπία, την έχει τυπωθεί στο νου από παιδί.Οφείλει όμως να το ανακοινώσει στον φίλο της. Πάει στο σπίτι του, του το λέει, με μία ανάσα.Κι όμως αυτός είανι ακόμη εκεί, την αγκαλιάζει και την χαιδεύει.Αύριο πρέεπι να κάνει αμέσως επέμβαση.Η ίδια δεν ξέρει καν, τι κάνει.Το πρωί ο φίλος της αναλαμβάνει.Ενημερώνεται από το γιατρό.Μπαινεί για χειρουργείο.Σέβεται την επιθυμία της να μην το μάθει κανείς.Μιλάει με την εργασία της, διεκδικεί άδεια ανευ αποδοχών.Ψάχνει στο ταμείο για τα έξοδα, ευτυχώς το ταμείο της, καλύπτει ένα μεγάλο μέρος του χρηματικού ποσού, σε τέτοιες περιπτώσεις.Βγαίνει από το χειρουργείο.Ο όγκος έχει βγει από το στήθος της.Η ίδια άδεια.Δεν περιμένει κανέναν.Μα έχει όλον τον κόσμο, το ταίρη της, και μία ορχιδέα, που της άφησε στο κομοδίνο της.Στο διπλανό κρεβάτι, έιναι ένας ομοιοπαθής της στην ίδια ηλικία, ετοιμοθάνατος.Όλοι οι συγγενείς , τον αποχαιρετάνε.Η ίδια λένε οι γιατροί, θα ζήσει.Ο όγκος είναι κακοήθης.Ξεκινάει χημειοθεραπείες.Ξυρίζει τα μαλλιά της.Οι χημειοθεραπέιες ψυχοφθόρες, ζαλάδα, εμετούς.Η σκέψη αν θα ζει αύριο ή θα πεθάνει την κάνει να λιγοψυχεί.Κάποιοι την αναζητάνε, βρίσκει ψέματα και καλύπτεται.Αναζητάει το Θεό, μιλάει με μοναχούν, κοινωνάει το σώμα και το αίμα του Χριστού.Αναζητάει τη φύση.Τρώει και μαγειρεύει με προσοχή, φυτικά προιόντα.Το μέλι και ο βασιλικός πολτός τη βοηθάνε να έχεις δυνάμεις.Μελετάει παρόμοιες περιπτώσεις σε βιβλία, που κάποιοι είχαν την ευλογία να γράψουν.Ψάχνει να συνομιλήσει με κάποιους που έχουν περάσει παρόμοιο πρόβλημα.Μα, οι περισσότεροι βρίσκονται στην γειτονιά των αγγέλων.Δεν τα παρατάει.Πέρασαν έξι μήνες!Οι χημειοθεραπέιες τελείωσαν.Εμφανίζεται ανάγκη για ακόμη ένα χειρουργείο.Όχι, δεν θα στυαματήσει τώρα.θα τον νικήσει και το ξέρει.Μπαίνει ξανά σε επέμβαση.αυτή και ο φίλος της, οι δυό τους.Όταν τελειώνει και αυτό οι γιατροί της χαμογελάνε.''Όσες πιθανότητες έχω να πάθω εγώ καρκίνο, άλλες τόσες έχεις και εσύ'', της λένε.''Μακάρι να μην σε δούμε ξανά εδώ'', αστειέυονται. Δέκα μέρες μετά πηγάινει παλι στην δουλειά της.Ευτυχώς έιναι ακόμη εκεί.Κουτσομπολιά ακούγονταν, αλλά καμία σχέση με την πραγματηκότητα.Συνεχίζει να τρώει με προσοχή, γυμνάζεται, προσεύχεται.Σε τρεις μήνες παντρεύεται σε ένα ξωκλησι το ζευγάρι, οι κουμπάροι και οι γονείς!Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί.Δεν υπάρχουν εξηγήσεις για΄οσους δεν μπορούν να δούμε πίσω από τις πράξεις.Ίσως η εξήγηση για του πολλούς να έιναι και αληθινή.Είναι ένας μεγάλος έρωτας. Πέρασαν από τότε επτά χρόνια.Ζει παντρεμένη με ένα γιο.Είναι ευτυχισμένη.Ξέρει πια να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, ξέρει να χαίρεται τις χαρές της. Τι ρωτάω εαν μετά από όλή αυτή την εμπειρία , ασχολείται και στυεναχωριέται για κάποια μικρά πράγματα της καθημερινότητας. ''Μερικές φορές ξεχνιέμαι και στεναχωριέμαι, αλλά όταν το συνειδητοποιώ χαμογελώ και το προσπερνώ, όλα φτιάχνουν'', μου απαντάει ήρεμα,πολύ ήρεμα. Οι περιπτώσεις των ανθρώπων που νίκησαν τον καρκρίνο είναι πολλές.Η κοινωνία μας δεν επιτρέπει να γίνεται γνωστό.Εμείς οι ίδιοι δεν μάθαμε να το σεβόμαστε, να το δεχόμαστε.Δεν θέλουμε να έιμαστε όλοι μαζί νικητές σε αυτό που μας πονά.