ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ !!...

Πολιτική Εθνικής Άμυνας και ρεαλιστική εθνική αμυντική στρατηγική είναι οι είναι βάσεις πάνω στις οποίες οφείλει να πατά το εθνικό αμυντικό δόγμα του κάθε κράτους. Στη διεθνή σκηνή, μια χώρα χωρίς σοβαρή στρατηγική εθνικής άμυνας είναι καταδικασμένη να υποκύπτει στις ορέξεις των εχθρών της και στις υποδείξεις των φίλων της. Θα ήταν ευχής έργον να μην είχαμε εξωτερικές απειλές, όπως η Ελβετία. Αλλά έχουμε. Θα ήταν ευτυχία να ζούσαμε σε μια φιλική γειτονιά, όπως η 
Πορτογαλία ή η Σουηδία. Αλλά ζούμε δίπλα στο μουσουλμανικό τόξο σε μια από τις πιο σεισμογενείς πολιτικά περιοχές του κόσμου. Οφείλουμε να υπερασπίσουμε τη χώρα μας. Αυτό γίνεται με τις διεθνείς σχέσεις, τη διπλωματία, την οικονομική ισχύ. Αλλά χωρίς ισχυρές ΕΔ, καμία άλλη δύναμη δεν έχει αντίκρισμα. Το εθνικό στρατηγικό δόγμα μας πρέπει να είναι αποτρεπτικό και συγχρόνως αμυντικό αντιμετωπίζοντας την διαρκή και εκπεφρασμένη απειλή από την Τουρκία και τους κινδύνους από τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική. 

Δεν προσδίδουμε όμως στα γεγονότα διαστάσεις μεγαλύτερες των πραγματικών, όπως κάποιοι πολιτικοί κύκλοι και ΜΜΕ συνήθως πράττουν. Η αξιόπιστη αποτροπή σε συνδυασμό με μία αποτελεσματική Διαχείριση Κρίσεων οδηγεί σε έλεγχο και αποκλιμάκωση μιας κρίσης καθώς και σε σταθεροποίηση της κατάστασης χωρίς να θίγεται η εθνική μας κυριαρχία.
Ελλάδα και Κύπρος, ως «χώρες των συνόρων», της Ε.Ε. και όχι μόνο, έχουν να αντιμετωπίσουν μια ενισχυμένη απειλή που καμμία άλλη ευρωπαική χώρα δεν βιώνει. Η απειλή αυτή, ήδη ακρωτηρίασε εδαφικά την Κύπρο (την οποία και εκτουρκίζει) και απειλεί με «ανάλογη συνέχεια» και στο Αιγαίο. Το ιλαροτραγικότερο: Η απειλή προέρχεται από «συμμαχική» και εντός του ΝΑΤΟ χώρα (Τουρκία), με την Συμμαχία διαχρονικά απρόθυμη να την θεραπεύσει. Διότι η κυρίαρχη εντός του ΝΑΤΟ δύναμη, οι ΗΠΑ, χωρίζουν τις συμμάχους τους σε άκρως σηματικές και σε λιγότερο σημαντικές, υποθάπτοντας έτσι έκνομες και καθαρά αναθεωρητικές πολιτικές, όπως της Άγκυρας.

Δεν είναι μόνο η τουρκική απειλή όμως, που απαιτεί από Ελλάδα και Κύπρο αμυντική αγρήγορση και επάρκεια ισχύος. Η κομβική γεωγραφική θέση των δύο κρατών στο χώρο των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου, το ότι είναι πλήρη μέλη της Ε.Ε., η ιδιότητα της Ελλάδος ως μέλους του ΝΑΤΟ, διευρύνουν την γεωπολιτική τους αξία. Η εγγύτητα προς τις νέες πλουτοπαραγωγικές ενεργειακές πηγές της θαλάσσιας λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και η μεταφορά των γεωστρατηγικών κέντρων  από την κεντρική Ευρώπη στην νοτιοανατολική της περίμετρο, φέρουν νέες προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Είναι δεδομένο ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας επί σειρά ετών είχαν μείνει προσκολλημένες σε δομές παρωχημένες, δαπανηρές και εν τέλει αναποτελεσματικές. Για πολλά χρόνια οι Ειδικές Δυνάμεις ήταν παραμελημένες, η έννοια της κινητικότητας και της μη στατικής άμυνας αντιμετωπιζόταν με άγνοια στην αρχή και διστακτικότητα στη συνέχεια. Η ανάγκη για αναδιοργάνωση, λοιπόν, άρχισε να υπάρχει από πολύ νωρίς και ξοδεύτηκαν πολλά κιλά μελάνι στον ειδικό τύπο μεπροτάσεις, παρατηρήσεις και πιέσεις. Είναι γεγονός ότι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά αυτών των προτάσεων ήταν η πολύ ορθή επιχειρηματολογία υπέρ του κλεισίματος πολλών στρατοπέδων και η συγκέντρωση των μονάδων τους.

Στο πλαίσιο της Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης 2001 (ΑΣΑ 2001), πραγματοποιήθηκαν ουσιαστικές τομές που αφορούσαν την οργάνωση και τις αρμοδιότητες των διαφόρων επιπέδων διοίκησης των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με τροποποιήσεις του ισχύοντος θεσμικού και οργανωτικού πλαισίου, ώστε να θεραπευτούν υφιστάμενες αδυναμίες και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και η βάση προκειμένου οι ένοπλες δυνάμεις να είναι διακλαδικές, να ανταποκρίνονται στις σημερινές και μελλοντικές απαιτήσεις-προκλήσεις ασφαλείας, καθώς και στο τρέχον και μελλοντικό επιχειρησιακό περιβάλλον. Η διακλαδικότητα επέβαλλε αλλαγές στο ισχύον τότε Δόγμα του Αρχιστρατήγου, ώστε να μην υπάρχουν μεταβολές στη διοικητική δομή σε καιρό ειρήνης και πολέμου. Το 2001 επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί ένα σχέδιο εκσυγχρονισμού και μετασχηματισμού των ΕΔ που ξεκίνησε με την «Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση». Η εξέλιξη ήταν γνησίως ελληνική: έχασε σταδιακά την δυναμική του και εκφυλίσθηκε μέσα στον λαβύρινθο της εκλογοθηρικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ αλλά και των παρεμβάσεων ορισμένων αρχηγών Επιτελείων λόγω συντεχνιακών αντιλήψεων και γραφειοκρατικών αγκυλώσεων.

Στον σχεδιασμό της νέας Πολιτική Εθνικής Άμυνας (ΠΕΑ) του 2011 και με τη νέα ∆ομή ∆υνάμεων, είχαμε ως αποτέλεσμα τη δραστική περικοπή των οροφών των κλάδων (ΣΞ, ΠΝ, ΠΑ) σε προσωπικό, υλικό και μέσα. Αυτό φοβούμαστε πως ήδη οδηγεί τις Ελληνικές Ένοπλες ∆υνάμεις σε στρατό χαμηλής ισχύος, ικανό να διεξάγει επιχειρήσεις περιορισμένης έντασης και διάρκειας. ∆ηλαδή, οι Ελληνικές Ένοπλες ∆υνάμεις, δυστυχώς και αυτές της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπό το φάσμα της παρούσης δεινής οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών περικοπών, κινδυνέυουν σε βάθος χρόνου να υποβαθμιστούν σε κάτι σαν Εθνοφυλακή, ή Στρατοχωροφυλακή, για να δανειστούμε έναν όρο από τυην γείτονα Τουρκία. Οι παγκόσμιες αλλαγές που συμβαίνουν σήμερα και οι νέες προκλήσεις ασφαλείας ασφαλώς και καθιστούν παραγωγικό το αίτημα για σύγχρονες και ευέλικτες ένοπλες δυνάμεις, ικανές να ανταποκριθούν με επιτυχία στις τωρινές και μελλοντικές. Ευέλικτες δυνάμεις όμως, δεν σημαίνει απαραίτητα και συρρικνωμένες. Το διευκρινίζουμε αυτό, διότι τα παρί «ευελιξίας» έχουν καταστεί το επιχείρημα – καραμέλα όσων περιφέρουν ακατανόητες προτάσει περί «μικρών και ευέλικτων» δυνάμεων, χωρίς να τεκμηριώνουν γιατί οι ευέλικτες πρέπει απαραίτητα να είναι και μικρού μεγέθους.

Από το 2010 και την μετάπτωση της Ελλάδος σε χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, μέσω τρόικας-δανειστών-μνημονίων, παρατηρείται μια συνειδητή πορεία προς σταδιακή συρρίκνωση του αμυντικού μηχανισμού της Ελλάδος και της Κύπρου. Βέβαια, οι συνεχείς και χωρίς κανένα προγραμματισμό περικοπές του αμυντικού προϋπολογισμού και ο περίφημος «εξορθολογισμός των αμυντικών δαπανών» από το δίδυμο Βενιζέλου - Μπεγλίτη οδηγούν ταχύτατα τις Ελληνικές Ε∆ στη μετάπτωσή τους προς μια απλή «Εθνοφρουρά», με ανάλογη φυσικά προσαρμογή της ελληνικής Εξωτερικής. Αυτό, την ώρα που η Τουρκία βρίσκεται υπό «εξοπλιστικό αμόκ» και οι ισσοροπίες, ιδίως στο Αιγαίο, γέρνουν όλο και πιο πολύ σε βάρος μας.

Εκφράζουμε την τεκμηριωμένη ανησυχία πως αν συνεχιστεί η απραξία αυτή στην ελληνική άμυνα και αποτροπή, μετά το 2015 οι Ένοπλες ∆υνάμεις θα είναι πλέον επικίνδυνα αδύναμες να υπερασπιστούν την ελλαδική εδαφική επικράτεια (πόσω μάλλον την Κυπριακή Δημοκρατία ή τις ΑΟΖ  των δύο κρατών).

Στα πλαίσια του δικού μας Πανεθνικού Στρατηγικού Δόγματος, εργαλεία εκ των ων ουκ άνευ είναι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις και ορθολογική Πολιτική Εθνικής Άμυνας, η οποία θα συνιστά το μέσο έκφρασης μιας παραγωγικής κυβερνητικής πολιτικής για την εθνική άμυνα και ασφάλεια της χώρας. Αντίθετα προς τα σημερινά ισχύοντα, όπου η κυβερνητική εμπλοκή εξαντλείται στα «σημειώματα» εν όψει προαγωγών, ή στο «καπέλωμα» θέσεων των επιτελείων και της στρτατιωτικής ηγεσίας, όπως στα εξοπλιστικά. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε άσχετος με το αντικείμενο υπουργός (διότι έως σήμερα άσχετοι με την  άμυνα ανελάμβαναν το υπουργείο) να γνωρίζει καλύτερα από τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ ή ΓΕΣ την καταλληλότητα οπλικών συστημάτων.

Κατατίθενται κάποιες προτάσεις που εκτιμούμε βάσιμα πως θα αναβάθμιζαν την ισχύ της ελληνικής άμυνας και αποτροπής, έστω και υπό τυις παρούσες συνθήκες.

Προτείνουμε, μετά από προγραμματική συμφωνία των κοινοβουλευτικών κομμάτων, τη θέση του εκάστοτε υπουργού άμυνας να αναλαμβάνει σε μόνιμη βάση ανώτατος αξιωματικός, που έχει εξαντλήσει όλη την ιεραρχία και δεν έχει αποστρατευτεί (για να μην έχουμε το σύνηθες της ανάσυρσης από τη ναφθαλίνη αποστράτων, την ώρα που οι τεχνολογίες στην άμυνα εξελίσσονται ταχύτατα). Τα οφέλη, νομίζουμε καθίστανται εύληπτα και στον πλέον αδαή.

Δεύτερο: Το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) να συνέρχεται σε τακτική βάση, προς επισκόπηση και τυχόν αναθεώρηση καταστάσεων. Καθοριστικός να είναι ο ρόλος σε αυτό της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Παραφαινόμενα όπως επί π.χ. της κρίσης στα Ίμια, με την στρατιωτική ηγεσία να μην προσκαλείται (ή άλλες φορές αν είναι διακοσμητική στο ΚΥΣΕΑ) πρέπει να τελειώσουν. Στο ΚΥΣΕΑ πρέπει να είναι μόνιμη και θεσμικά κατοχυρωμένη η παρουσία και ο λόγος της σταρτιωτικής ηγεσίας. Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ να είναι τακτικό μέλος του ΚΥΣΕΑ, με δικαίωμα ψήφου, όπως ήταν και  μέχρι το 2004. Φτάνει πιά με τα αντιμιλιταριστικά πρότυπα των ιδεολογικών εκτροφείων τύπου «Γενιά Πολυτεχνείου».

Τρίτον: Ενίσχυση με κάθε τρόπο και μέσο της παραπαίουσας (και κάποτε κραταιής) ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Η γειτονική Τουρκία αυτό ακριβώς πράττει τα τελευταία 15 χρόνια, με στόχο το 2023 την αύξηση της εγχώριας συμμετοχής σε ποσοστά της τάξης του 70 και 80%. Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό; Στον επόμενο «Αττίλα», οποιοδήποτε εμπάργκο θα αφήνει ασυγκίνητη την Άγκυρα, αφού θα έχει επιτύχει αμυντική αυτονόμηση σε μεγάλο βαθμό, άρα και πολιτική. Για να μην σταθούμε και στα καθαρά οικονομικά οφέλη από μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία (παράδειγμα και εδώ προς μίμηση, πάλι –δυστυχώς- η Τουρκία, της οποίας οι εξαγωγές οπλικών συστημάτων εγχώριας σχεδίασης και κατασκευής αυξάνουν αλματωδώς). 
Η εγχώρια αμυντική βιομηχανία κατήντησε ένα αντιπαραγωγικό κρατικοδίαιτο σύστημα τακτοποίησης κομματικών στελεχών. Γραφειοκρατία, αναξιοκρατία και κομματοκρατία δεν επέτρεψαν σε ικανά στελέχη - τεχνοκράτες να δημιουργήσουν συνθήκες αναβάθμισης και ανταγωνισμού. Για μία εξορθολογισμένη ανάπτυξη της αμυντικής μας βιομηχανίας, στη βάση του επιτυχημένου τουρκικού μοντέλου, προτείνουμε τη δημιουργία θεσμικού συντονιστικού οργάνου αμυντικής βιομηχανίας,  άμεση κατάρτιση ρεαλιστικού σχεδίου οικοδόμησης από την αρχή βιώσιμων αμυντικών βιομηχανιώ, και σύνδεση των πανεπιστημίων με την εφαρμοσμένη έρευνα στον τομέα της άμυνας, επαναπατρίζοντας τα εκατοντάδες λαμπρά μυαλά, Έλληνες επιστήμονες καταξιωμένους στο εξωτερικό

Τέταρτον: Το διαγεγραμμένο από την ΠΕΑ του 2011 Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου (ΔΕΑΧ0 να αποκατασταθεί επανερχόμενο, και  με αναβαθμισμένη ρητορική διατύπωση. Ο αντικαταστάτης όρος της Μόνιμης ∆ιαρθρωμένης Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδος και Κύπρου, είναι σαφώς ανεπαρκής και συνιστά ένα εύσχημο (αλλά όχι πειστικό) λεκτικό σχήμα απεγκλωβισμού της Αθήνας από τις συμβατικές και ηθικές της υποχρεώσεις, προς προστασία του κυπριακού Ελληνισμού.

Πέμπτον: Ενώ στα θεσμικά κείμενα δεν προβλέπεται πλέον ο από βορρά κίνδυνος, στην υπαρκτή εξ’ ανατολών απειλή γίνεται λόγος αντιμετώπισής της σε  σημειακό περισσότερο επίπεδο. Ποιος όμως εγγυάται το περιορισμένο  (χρονικά και τοπικά) μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης; Ιδίως σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον, όπου δεν αποκλείονται ευρύτερες συγκρούσεις; Σήμερα μάλιστα που η τουρκική εξωτερική πολιτική τείνει να αυτονομηθεί περισσότερο από την επιρροή της ∆ύσης και που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη το νέο – οθωμανικό όραμα της Άγκυρας, το οποίο εποφθαλμιά ως σφαίρα επιρροής, τις κτήσεις της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Έκτον: Βασικό ζητούμενο και προτεραιότητα, μία αποτελεσματική και οικονομική δομή διοικήσεως και δυνάμεων. Που να ενισχύει την διακλαδικότητα, έννοια – κλειδί για μια χώρα όπως η Ελλάδα. Η εξασφάλιση της διακλαδικότητας σε όλα τα επίπεδα πρέπει να ενισχυθεί.

Θα διακινδυνεύσουμε -το γνωρίζουμε- να χαρακτηριστούμε από το «ειρηνόφιλο» μπλοκ των αεθνικών ιδεοληψιών ως πολεμοκάπηλοι και υπερπατριώτες, όμως θα πούμε τέλος πως το στρατιωτικό δόγμα της Ελλάδος, εκτός από αμυντικό αμυντικό – αποτρεπτικό, πρέπει να προσλάβει και μια επιθετική διάσταση υπό την έννοια του προληπτικού χτυπήματος. Αυτό σε εσχάτη ανάγκη, και με δεδομένο πως κάτι τέτοιο θα αποσοβούσε ευρύτερη σύγκρουση που θα ήταν πλέον αναπόφευκτη.
ΕΛΚΕΔΑ