Επ’ ευκαιρίας ενός βιβλίου στην τουρκική γλώσσα με τίτλο “Δυτική Θράκη” και ένα κόκκινο μήλο για εξώφυλλο...

“Ελλάδα, ορθώσου! πρόφτασε

τους άλλους κι’ αρματώσου!

Ζητιάνα πια μη τριγυρνάς

Φοβάμαι το χαμό σου!”

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΑΜΜΕΛΗΣ

Μέσα στα πλαίσια ενός επεκτατικού σχεδιασμού της Άγκυρας που αμφισβητεί πλέον καθαρά την Ελληνική κυριαρχία εντός και αυτής ακόμα της Ελληνικής επικράτειας, πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε στην Θράκη ένα προπαγανδιστικό, ανθελληνικό βιβλίο.
Ένα βιβλίο στην τουρκική γλώσσα με τίτλο “ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ”, έχοντας ως εξώφυλλο ένα κόκκινο μήλο.
Αλλά τι συμβολίζει αυτό το τόσο αθώο εξώφυλλο; Τι μηνύματα προσπαθεί να περάσει ο συγγραφέας μέσω του συγκεκριμένου αυτού εξωφύλλου; 
Το “κόκκινο μήλο” στην τουρκική παράδοση δεν παρουσιάζεται ως ένα απλό και μόνο φρούτο, αλλά αποτελεί σύμβολο του λαού. 
Είναι ιδιαιτέρας σημασίας σύμβολο, το οποίο χαρακτηρίζει την κορύφωση της τουρκικής δόξας! Ένα σύμβολο που εκφράζει το μεγαλείο, την δύναμη, αλλά και την εδαφική επέκταση, προς Δυσμάς όμως της Τουρκίας εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου “BATI THRAKYA” - “ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ”!
Το σύμβολο αυτό περικλείει μια μυθική ενέργεια που η τουρκική παράδοση θέλει να βρίσκεται στην Δύση. Το “κόκκινο μήλο” είναι ένα σύμβολο που δηλώνει προέλαση, πορεία προς τα εμπρός, κυριαρχία και που αποκαλύπτει ξεκάθαρα τις επεκτατικές προθέσεις των Τούρκων. Η ανθελληνική προπαγάνδα των νεο-οθωμανών είναι πλέον μία θλιβερή αλλά και επικίνδυνη πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με την τουρκική παράδοση και το συμβολισμό του “Κόκκινου μήλου” υπάρχει ο ελληνικός θρύλος της “Κόκκινης Μηλιάς”, ένας θρύλος που ενσαρκώνει τους πόθους, τις ελπίδες και τις επιδιώξεις ενός ολόκληρου Έθνους. Ένας θρύλος που αιώνες τώρα κρατά αναμμένη την φλόγα της Φυλής μας. Η Μεγάλη Ιδέα είναι ο συνδετικός κρίκος της σήμερον με το παρελθόν, αλλά και το επερχόμενο μέλλον. Είναι η ενσάρκωση της Πατρίδος μας, γιατί όπως έλεγε η Πηνελόπη Δέλτα “Η Πατρίδα είναι όλες οι γενιές που πέρασαν και οι γενιές που είναι και εκείνες που θα έλθουν”.    
Και πράγματι, η Μεγάλη Ιδέα δεν είναι μία έννοια καινούργια, αλλά όπως υποστηρίζει η Ελ. Γλ. Αρβελέρ εμφανίστηκε για πρώτη φορά μετά την Άλωση της Πόλης από τους Λατίνους το 1204 και την οφείλουμε στον ιδρυτή της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, Θεόδωρο Λάσκαρη.
Είναι πασίγνωστη από την εποχή εκείνη η φράση “του χρόνου στην Πόλη”, που είχε ριζώσει στην Βυζαντινή Αυλή της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας.
Η φράση αυτή σήμαινε την ανάκτηση των χαμένων Πατρίδων, την απελευθέρωση των αλύτρωτων αδελφών και εδώ και χίλια περίπου χρόνια φωλιάζει μέσ’ τις καρδιές μας προσμένοντας την δικαίωση της Ιστορίας. Η λαχτάρα για ανάκτηση της χαμένης ακτινοβολίας της Κωνσταντινούπολης και η ανάδειξή της ως κορωνίδας του Ελληνισμού, όπως και ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ήταν οι αιτίες που κράτησαν ζωντανή την Μεγάλη Ιδέα. Κι όπως έγραφε ο Ίων Δραγούμης στο έργο του “Ελληνικός πολιτισμός” “Οι Έλληνες ήταν έτσι, μέσα στην ψυχή τους βαθιά είχαν την Μεγάλη Ιδέα ριζωμένη…”.
Υπέρμαχος της Μεγάλης Ιδέας υπήρξε και ο Κ. Καρυωτάκης, που με το δικό του έμμετρο τρόπο έγραφε: 
“…με μια ελπίδα
με μια σκέψη, με μια καρδιά
να νικήσουμε, ναι, για την Πατρίδα
και να μπούμε στην Αγιά Σοφιά”.
παροτρύνοντας έτσι όλους εμάς να ζωντανέψουμε ξανά τους μύθους και τους θρύλους της Φυλής μας. Είναι λοιπόν η “Κόκκινη Μηλιά” για τους Έλληνες το έσχατο σύνορο του Ελληνισμού. Είναι το μέρος εκείνο που η φυλετική μας οντότητα οριοθετείται εκφράζοντας την Μεγάλη Ιδέα. Κι όπως γράφει ο εθνικός μας μελωδός Γεώργιος Βιζυηνός στο εμπνευσμένο του ποίημα “Ο τελευταίος Παλαιολόγος” είναι το μέρος εκείνο όπου το υπόδουλο σήμερα Ελληνικό Έθνος θα εκδιώξει τον κατακτητή των σκλαβωμένων εδαφών μας: 
“Και χτύπα, χτύπα, θα τον πα μακρά να τον πετάξη
πίσω στην Κόκκινη Μηλιά, και πίσ’ από τον ήλιο
που πια να μην γυρίση!”
Είναι λοιπόν γεγονός ότι τόσο το “κόκκινο μήλο” όσο και η “Κόκκινη Μηλιά” εκφράζουν δύο ξεχωριστές πολιτικές προσεγγίσεις. Είναι μία πραγματικότητα που συμβολίζει τις εθνικές θέσεις δύο γειτονικών εθνοτήτων. Το Ελληνικό κράτος είναι ανάγκη πλέον να επαναπροσδιορίσει την εξωτερική του πολιτική με την γείτονα Τουρκία. Αφορισμοί, πράξεις βίας, αδιαφορία, ερασιτεχνισμοί, στρουθοκαμηλισμός, όπως και ανθελληνικές θεωρήσεις δεν πρέπει να εμπεριέχονται στις ελληνικές πολιτικές συμπεριφορές. 
Γελοίες και σπασμωδικές κινήσεις, άστοχες αντιδράσεις του τύπου “ξενόδουλοι”, “μειοδότες”, “πράκτορες”, δεν μας βρίσκουν σύμφωνους διότι με κορώνες δεν υλοποιείται η εξωτερική πολιτική.
Το να εθελοτυφλεί κάποιος ή να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου είναι το πρόβλημα και όχι η εξωτερίκευση των αισθημάτων που τρέφει κάποιος για την Πατρίδα μας, ακόμη και όταν δεν αισθάνεται ότι είναι ομοεθνής μας. Με νομοθετικά λοιπόν τερτίπια ή γραφειοκρατικά εφευρήματα κάνεις δεν γίνεται Έλληνας. Ο αλαζονικός επεκτατισμός των νεο-οθομανών, η επιθετική τους διπλωματία, οι προκλητικές τους διεκδικήσεις, η απροκάλυπτη υπονομευτική τους προπαγάνδα στην Θράκη, η προσπάθεια αποσταθεροποίησης που γίνεται στο Αιγαίο σε συνάρτηση με την οικονομική κρίση, που μαστίζει την χώρα μας, το κλίμα ηττοπάθειας και αδιαφορίας που υποβόσκει όπως και το ασθενές εθνικό φρόνημα ίσως μας οδηγήσουν σε δυσάρεστα μονοπάτια, όπου οι δυσμενείς εθνικές εξελίξεις δεν θα αργήσουν να φανούν. Πρέπει λοιπόν το ελληνικό κράτος τάχιστα να σοβαρευτεί και με μια δυναμική εθνική εξωτερική πολιτική να ισχυροποιήσει την θέση του στον κόσμο προασπίζοντας ταυτόχρονα τα εθνικά μας συμφέροντα. Μόνο ένα Εθνικό κράτος λοιπόν ισχυρό και ενωμένο που θα έχει μια σοβαρή και ισχυρή διπλωματία, αλλά ταυτόχρονα “κυνηγώντας με τα φουσσάτα του τους Τούρκους θα τους διώξει ως την Κόκκινη Μηλιά”. (Ν. Πολίτης - Παραδόσεις - Τόμος Α΄) κι έτσι επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα ο μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά που σιγοκαίει μες΄ στις καρδιές μας, από γενιά σε γενιά, από την αποφράδα εκείνη ημέρα της Άλωσης της Πόλης μέχρι τις μέρες μας.
“Η Ελλάς λοιπόν δεν θα στραφεί προς τα οπίσω. Δεν θα μιμηθεί την γυναίκα του Λωτ” όπως έλεγε ο λογοτέχνης Άριστος Καμπάνης το 1938.
Θα προχωρήσει υπερήφανο εμπρός. Και αυτό θα γίνει μόνο εάν το τιμόνι της χώρας μας είναι στα χέρια μιας στιβαρής εθνικής πατριωτικής κυβέρνησης. Τότε και μόνον τότε, ο στίχος του ποιητή Ρώμου Φιλύρα 
“Το παλαιό το μάρμαρο, ανασταίνει
στη μέση του πελάγου, θεία γοργόνα” 
από το ποίημά του “Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ” δεν θα είναι πλέον μια ευγενής και πολυπόθητη προσμονή, αλλά η έκφραση των ελπίδων και των προσδοκιών ολοκλήρου του Ελληνικού Γένους, η ίδια η υλοποίηση των εθνικών δικαίων ενός Έθνους, η Φυλετική ολοκλήρωση του αλύτρωτου σήμερα Ελληνισμού.
Γ. ΠΟΤΑΓΟΣ