Το προσωπικό έχει χορτάσει από λόγια, κύριοι. Δεν χρειάζετε άλλα. Πράξεις χρειάζεται ...

Καθημερινά στις Ένοπλες Δυνάμεις, το προσωπικό αντιμετωπίζει προβλήματα. Προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά, ψυχολογικά.
Καθημερινά επίσης τα προβλήματα αυτά επιλύονται πολλές φορές εις βάρος του προσωπικού. Όπως έχει ορίσει ο νομοθέτης οι όροι “υπηρεσιακές ανάγκες” και “στην κρίση του Διοικητή” αποτελούν τις εύκολες απαντήσεις που κρύβεται πίσω τους όποιος δεν θέλει να απαντήσει αρνητικά – τον τοίχο που υψώνεται ανάμεσα στο προσωπικό και τους ανωτέρους του, όπου σχεδόν πάντα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, τα προβληματα επιλύονται εις βάρος του προσωπικού.
Αναρωτιούνται πολλοί γιατί δεν υπάρχει ηθικό στις ένοπλες δυνάμεις, γιατί υπάρχουν τόσα παραπτώματα, τόσες ποινές και καθημερινά παρατηρούνται φαινόμενα που μέχρι χτες ήταν άγνωστα στα επιτελεία.
Κανείς από τους επιτελείς όμως δεν έχει αναρωτηθεί ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό. Κανένας δεν έβαλε τον εαυτό του στη θέση του εθελοντή, του υπαξιωματικού, του στελέχους που επανδρώνει κάποια θέση ευθύνης. Και οι θέσεις ευθύνης δεν είναι μόνο στην παραμεθόριο.
Ανοίγω μια μεγάλη παρένθεση εδώ.
Σκόπιμα δεν αναφέρω την παραμεθόριο, αν και θεωρώ ότι το προσωπικό εκεί, δοκιμάζεται καθημερινά, γιατί αυτή η διαμάχη των στελεχών περί επάνδρωσης θέσεων παραμεθορίου και ενδότερης χώρας, πρέπει να σταματήσει. Είναι μια διαμάχη στην οποία σκόπιμα οι ανώτεροι, βάζουν τους κατώτερους για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Φυσικά και είναι πιο εύκολα αν δεν είσαι παραμεθόριο, επανδρώνεις όμως μια θέση ευθύνης και σε καμία περίπτωση δεν είσαι άχρηστος. Κλείνω την παρένθεση.
Και εδώ είναι που θέλω να καταλήξω. Όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω συνοψίζονται σε δύο λέξεις που είναι άγνωστες στο μεγαλύτερο μέρος των ανωτέρων σήμερα:
“ΜΕΡΙΜΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ”.
Τώρα κάτι μας είπες, θα μου πείτε. Και ίσως να έχετε και δίκιο. Όλο το προσωπικό αισθάνεται έτσι στις μέρες μας ενώ δεν θα έπρεπε. Η έννοια της ΜΠ έχει χαθει.
Ίσως οι ανώτεροι να πιστεύουν ότι το προσωπικό είναι οι διαρκείς ήρωες του 1940 που με ελάχιστα εφόδια, και χωρίς νερό, φαγητό και ρουχισμό, πέφτανε στη μάχη σαν άλλοι Σπαρτιάτες και θυσιαζόντουσαν για την πατρίδα.
Ο κόσμος άλλαξε κύριοι. Και οι Ένοπλες Δυνάμεις άλλαξαν.
Θέλετε έναν σύγχρονο στρατό, με Μέριμνα Προσωπικού του 1940. Δεν γίνεται αυτό.
Για να είναι το προσωπικό ευχαριστημένο και με ηθικό, δεν αρκεί το χτύπημα στην πλάτη πια. Δεν αρκεί η ηθική αμοιβή και τα συγχαρητήρια. Χρειάζονται και κάτι παραπάνω, πιο πολύ για τις οικογένειές τους παρά για τους ίδιους. Γιατί ας μη γελιόμαστε:
Κανένας δεν θα έκανε αυτό το λειτούργημα που κάνουμε όλοι όσοι υπηρετούμε στις Ένοπλες Δυνάμεις εάν δεν αγαπούσαμε την πατρίδα μας και δεν κάναμε θυσίες.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι οικογένειές μας πρέπει να υποφέρουν.
Πρέπει να έχω εξασφαλισμένη την οικογένειά μου για να μπορώ ήσυχος και με καθαρό μυαλό να προσηλωθώ στο καθήκον.
Οι ΗΡΩΕΣ όμως πέθαναν πια.
Το προσωπικό έχει χορτάσει από λόγια, κύριοι. Δεν χρειάζεται άλλα. Πράξεις χρειάζεται.
Και όταν το αντιληφθούν οι ανώτεροι αυτό τότε πραγματικά θα αρχίζει να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο.
Δεν μπορείς να ζητάς το 120% του προσωπικού (λόγω πλέον της χαμηλής επάνδρωσης των ΕΔ) χωρίς να τους έχεις εξασφαλίσει τα απαραίτητα.
Με τι ψυχή θα πάει κάποιο στέλεχος να κάνει υπηρεσία όταν χρωστάει το νοίκι γιατί τα χρήματα πήγαν σε γάλα για το παιδί του;
Με τι ψυχή θα πάει κάποιο στέλεχος σε άσκηση αφήνοντας πίσω σε ένα σπίτι χωρίς θέρμανση (λόγω της οικονομικής κατάστασης των στελεχών) τη σύζυγό του με 2 παιδιά, το ένα βρέφος λίγων μηνών;
Με τι ψυχή θα πάει κάποιο στέλεχος στην εργασία του αφήνοντας πίσω σε ένα σπίτι μόνη τη σύζυγό του με 2 βρέφη ολίγων εβδομάδων, γιατί βλέπεις ο Θεός του έστειλε δίδυμα;
Παραδείγματα που παρατηρούνται καθημερινά στις Μονάδες και πέφτουν πάνω στον τοίχο του “υπηρεσιακές ανάγκες” και “στην κρίση του Διοικητή” γιατί πολύ απλά ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΑ ΧΑΜΗΛΟΒΑΘΜΑ ΣΤΕΛΕΧΗ.
Οι ΗΡΩΕΣ όμως πέθαναν πια.
Όλα αυτά δεν έχουν απασχολήσει κανέναν ως φαίνεται. Το τελευταίο ευεργετικό μέτρο προς το προσωπικό που είδαμε τελευταία ήταν η απαλλαγή μετά από 24ωρη υπηρεσία, που ακόμα και σήμερα πολλοί “διοικητές” βρίσκουν τρόπους να μη τη χορηγήσουν. Όλοι θα θυμούνται τον χαμό που είχε γίνει εκείνη την ημέρα που έφτασε το χαρτί στις Μονάδες.
Ένα μέτρο που από καιρό έπρεπε να υπάρχει καθώς το στέλεχος που έχει ξενυχτήσει δεν έχει νόημα να βρίσκεται και στην υπηρεσία του την επόμενη μέρα.
Και που δεν είχαμε πολλά ατυχήματα τόσα χρόνια θαύμα ήταν.
Οι ΗΡΩΕΣ όμως πέθαναν πια.
Τους τελείωσε η οικονομική εξαθλίωση.
Τους τελείωσε η έλλειψη μέριμνας.
Τους τελείωσε η αδιαφορία των ανωτέρων.
Τους τελείωσαν τα κούφια λόγια και το χτύπημα στην πλάτη.
Τους τελείωσε η αγνωμοσύνη των Διοικητών.
Οι Ήρωες πέθαναν πια.
Υπερήφανο Στέλεχος.

























 http://espekm.gr/home/?p=8813