Λάθος κάνανε όσοι πίστεψαν –ιδιαίτερα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ- ότι προτείνοντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για πρόεδρο της Βουλής, θα την έβαζαν σε μία τιμητική, αλλά ολίγον περιθωριακή πολιτική θέση και κάπως έτσι θα γλίτωνε η ηγεσία του κόμματος έναν εν δυνάμει δελφίνο –ιδιαίτερα εν δυνάμει όταν έχουμε να κάνουμε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Η θέση του προέδρου της Βουλής θεσμικά, βρίσκεται
σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά ουσιαστικά είναι μία ανώδυνη πολιτικά θέση,
εφαρμογής του κανονισμού της Βουλής και διεύθυνσης των κοινοβουλευτικών
συζητήσεων.
Αν θυμηθούμε παλαιότερους προέδρους της Βουλής, θα δούμε ότι πολιτικοί με σημαντική κομματική και κυβερνητική δράση (Απόστολος Κακλαμάνης, Βαγγέλης Μεϊμαράκης κ.α.) περνώντας από τη θέση του προέδρου της Βουλής, κατά κάποιο τρόπο περιθωριοποιήθηκαν πολιτικά, δαφνοστεφανωμένοι βέβαια, ως πρόεδροι του ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά ουσιαστικά εκτός πολιτικών εξελίξεων.
Η Ζωή όμως και φιλοδοξίες έχει, και δυναμισμό έχει, και αβγά σπάει όταν χρειάζονται, και ξέρει πολύ καλά ότι αν απλά παραμείνει μία ήσυχη, ήρεμη και άοσμη πρόεδρος της Βουλής, θα αργήσει πάρα πολύ να επιστρέψει στο πολιτικό γίγνεσθαι εν τη πράξει –όπως θα έλεγαν και οι νομικοί επιστήμονες.
Και προφανώς είναι αποφασισμένη να μην είναι ο συμβιβαστικός κρίκος μέσα στη Βουλή, που απλά χτυπάει το κουδούνι όταν ανάβουν τα αίματα ή απλά τηρεί το χρόνο ομιλίας στο κοινοβούλιο.
Δεν είναι τυπολάγνος, όπως τη χαρακτήρισε χθες (18/03/2015) ο Βενιζέλος. Τηρεί, όμως, με απόλυτο σεβασμό τον κανονισμό της Βουλής, για να μην δώσει το παραμικρό δικαίωμα, να αμφισβητήσει κανείς την αντικειμενικότητά της ή ότι ευνοεί κάποιους.
Και όταν χρειάζεται να αποκαλύψει και το πολιτικό, κομματικό της πρόσωπο, κατεβαίνει από τη θέση της προέδρου της βουλής και μιλάει σαν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου τη θυμάμαι πιτσιρίκα, που την είχε φέρει δυο-τρεις φορές στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» που δουλεύαμε μαζί, η μαμά της η Λίνα Αλεξίου, μία εξαιρετική δημοσιογράφος αλλά και αγωνίστρια, που την αγαπούσαμε τότε όλοι στα ΝΕΑ και τη φωνάζαμε «πασιονάρια» (τη γνωστή Ισπανίδα επαναστάτρια), ακριβώς γιατί η Λίνα ήταν ένας άνθρωπος δίκαιος και ασυμβίβαστος. Όπως και ο πατέρας της Ζωής, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ήταν ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος πάντα, στους αγώνες του για τη δημοκρατία.
Όταν, λοιπόν, έχεις δύο τέτοιους γονείς, είναι λάθος να σου προτείνουν μία θέση ανώδυνη πολιτικά, περιμένοντας να αδρανοποιηθείς εκεί και να παραμείνεις ένα διακοσμητικό στοιχείο στο κόμμα που σε πρότεινε.
Η Ζωή έχει έναν μεγάλο πολιτικό δρόμο μπροστά της. Και φιλοδοξίες έχει. Και ηγετικές ικανότητες έχει. Και άποψη. Και μία πολιτική παιδεία και κουλτούρα φυτεμένη από τους γονείς της. Άρα, μην περιμένει κανείς, ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα είναι ένας πολιτικός αμνός που απλά θα κάνει τον τροχονόμο στη Βουλή.
Αν θυμηθούμε παλαιότερους προέδρους της Βουλής, θα δούμε ότι πολιτικοί με σημαντική κομματική και κυβερνητική δράση (Απόστολος Κακλαμάνης, Βαγγέλης Μεϊμαράκης κ.α.) περνώντας από τη θέση του προέδρου της Βουλής, κατά κάποιο τρόπο περιθωριοποιήθηκαν πολιτικά, δαφνοστεφανωμένοι βέβαια, ως πρόεδροι του ελληνικού κοινοβουλίου, αλλά ουσιαστικά εκτός πολιτικών εξελίξεων.
Η Ζωή όμως και φιλοδοξίες έχει, και δυναμισμό έχει, και αβγά σπάει όταν χρειάζονται, και ξέρει πολύ καλά ότι αν απλά παραμείνει μία ήσυχη, ήρεμη και άοσμη πρόεδρος της Βουλής, θα αργήσει πάρα πολύ να επιστρέψει στο πολιτικό γίγνεσθαι εν τη πράξει –όπως θα έλεγαν και οι νομικοί επιστήμονες.
Και προφανώς είναι αποφασισμένη να μην είναι ο συμβιβαστικός κρίκος μέσα στη Βουλή, που απλά χτυπάει το κουδούνι όταν ανάβουν τα αίματα ή απλά τηρεί το χρόνο ομιλίας στο κοινοβούλιο.
Δεν είναι τυπολάγνος, όπως τη χαρακτήρισε χθες (18/03/2015) ο Βενιζέλος. Τηρεί, όμως, με απόλυτο σεβασμό τον κανονισμό της Βουλής, για να μην δώσει το παραμικρό δικαίωμα, να αμφισβητήσει κανείς την αντικειμενικότητά της ή ότι ευνοεί κάποιους.
Και όταν χρειάζεται να αποκαλύψει και το πολιτικό, κομματικό της πρόσωπο, κατεβαίνει από τη θέση της προέδρου της βουλής και μιλάει σαν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου τη θυμάμαι πιτσιρίκα, που την είχε φέρει δυο-τρεις φορές στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» που δουλεύαμε μαζί, η μαμά της η Λίνα Αλεξίου, μία εξαιρετική δημοσιογράφος αλλά και αγωνίστρια, που την αγαπούσαμε τότε όλοι στα ΝΕΑ και τη φωνάζαμε «πασιονάρια» (τη γνωστή Ισπανίδα επαναστάτρια), ακριβώς γιατί η Λίνα ήταν ένας άνθρωπος δίκαιος και ασυμβίβαστος. Όπως και ο πατέρας της Ζωής, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ήταν ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος πάντα, στους αγώνες του για τη δημοκρατία.
Όταν, λοιπόν, έχεις δύο τέτοιους γονείς, είναι λάθος να σου προτείνουν μία θέση ανώδυνη πολιτικά, περιμένοντας να αδρανοποιηθείς εκεί και να παραμείνεις ένα διακοσμητικό στοιχείο στο κόμμα που σε πρότεινε.
Η Ζωή έχει έναν μεγάλο πολιτικό δρόμο μπροστά της. Και φιλοδοξίες έχει. Και ηγετικές ικανότητες έχει. Και άποψη. Και μία πολιτική παιδεία και κουλτούρα φυτεμένη από τους γονείς της. Άρα, μην περιμένει κανείς, ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα είναι ένας πολιτικός αμνός που απλά θα κάνει τον τροχονόμο στη Βουλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο μπλοκ μας δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.
Όσοι επιθυμούν να παίρνουν τις αναρτήσεις από το μπλογκ μπορούν να το κάνουν ελεύθερα με την παράκληση όπως σαν πηγή ενημέρωσης να αναφέρουν το ιστολόγιο μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.