ΘΕΜΑ : Ομιλία του Θοδωρή Δρίτσα, Βουλευτή Α’ Πειραιά και Νησιών ΣΥΡΙΖΑ κατά την διάρκεια της χτεσινής (31/3/2014) συζήτησης στην Ολομέλεια της Βουλής της προτάσεως μομφής κατά του Προέδρου της Βουλής που υπέβαλαν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας και 70 Βουλευτές του Κόμματός του»...

«Είναι λογικό, κύριε Ρήγα, να θεωρείτε ότι μόνο χίλιοι άνθρωποι ήταν χθες στο Σύνταγμα, γιατί είναι προφανής η απέχθεια απέναντι στο διαμαρτυρόμενο λαό. Δεν θέλετε ούτε να κοιτάξετε. Άρα δεν είχατε την ευκαιρία να δείτε τι πλήθος υπήρχε εκεί.

Δεν ξέρω ποια είναι η ακριβής ημερομηνία, αυτή που ανέφερε ο αγαπητός κ. Νεράντζης ή αυτή που ανέφερε ο κύριος Πρόεδρος, ο κ. Τραγάκης, σχετικά με το πότε έχει κατατεθεί ξανά πρόταση δυσπιστίας εναντίον Προέδρου της Βουλής. Δεν κάθισα να το μετρήσω και να το δω με τις λεπτομέρειές του. Θέλω, όμως, να επισημάνω ότι πρέπει να είναι πολύ μεγάλο το διάστημα.

Και πρέπει να είναι και πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις, όπου κόμμα της Αξιωματική Αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκρίνει και ψηφίζει ένα Προεδρείο, όπως αυτό το Προεδρείο, στην αρχή της Κοινοβουλευτικής Περιόδου, όχι γιατί συμφωνεί με την πλειοψηφία αυτή, όχι γιατί εγκρίνει τις πολιτικές, αλλά γιατί ακριβώς αξιολογεί ότι στην περίοδο αυτή είναι τόσο κρίσιμα τα πράγματα που είναι ανάγκη να ενισχυθούν οι θεσμικοί πυλώνες της Δημοκρατίας για να αντισταθούν σε κυβερνητικές πολιτικές που υποβαθμίζουν τη Δημοκρατία, που καταλύουν τους θεσμούς, που εξουθενώνουν κάθε δικαίωμα και της μειοψηφίας αλλά και του λαού.

Περί αυτού πρόκειται. Η κυβερνητική πολιτική δεν είναι μία πολιτική διεξόδου από την κρίση. Η πολιτική των μνημονίων δεν είναι μία πολιτική εξόφλησης του χρέους. Είναι μία βίαιη συνεχής και συστηματική, μέσω των περίφημων αναδιαρθρώσεων, βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τους πολλούς στους πολύ λίγους.

Αυτό συντελείται στη χώρα μας και αυτό συντελέστηκε εχθές με την ψήφιση αυτού του περίφημου νομοσχεδίου. Δεν ήταν οι διαφορές της πολιτικής άποψης, ήταν ότι βήμα-βήμα, άρθρο-άρθρο αυτό το νομοσχέδιο μετέφερε τεράστιο πλούτο. Είτε στον αγροτικό χώρο, στην κτηνοτροφία, είτε στα φάρμακα είτε στους ναυτικούς και στη ναυτιλία, είτε στις τράπεζες, είτε σε κάθε τομέα, σε κάθε ρύθμιση, σε κάθε φράση αυτού του νομοσχεδίου, η συνεπαγωγή ήταν η μεταφορά πλούτου. Ακόμα και οι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής μετέφεραν σε διάφορα κολέγια τη δυνατότητα να δίνουν άσκηση επαγγέλματος σε μηχανικούς και σε δικηγόρους.

Αυτό τι είναι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Είναι πολιτική ή είναι εξυπηρέτηση συμφερόντων; Και αυτό ήταν το πνεύμα και η ουσία της πρότασης δυσπιστίας απέναντι στον Υπουργό Οικονομικών, τον «αρχιτέκτονα» όλης αυτής της πολιτικής και όλου αυτού του νομοσχεδίου. Φυσικά και ο κ. Χατζηδάκης έχει τεράστιες ευθύνες. Φυσικά και ο κ. Βρούτσης, ο κ. Γεωργιάδης, όλοι οι Υπουργοί έχουν ευθύνες αλλά ο «αρχιτέκτων» ήταν εκείνος και η σύνταξη αυτού του περίφημου χθεσινού νομοσχεδίου δεν ξέρω πού γινόταν, αν γινόταν πράγματι στα γραφεία των Υπουργείων ή κάπου αλλού.

Έρχεται, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ και διεκδικεί το δικαίωμα να εκφράσει την ελληνική κοινωνία. Και αυτή ήταν η ουσία της πρότασής μας, να ταυτιστεί και να συμπορευτεί με τη λαϊκή απαίτηση να μην ψηφιστούν τέτοιου είδους νομοσχέδια και να μην ασκούνται τέτοιες πολιτικές. Γιατί η αντιλαϊκή πολιτική θέλει κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών. Αν δεν έχεις κοινωνική στήριξη, αν δεν έχεις λαϊκή βάση, αν δεν έχεις λαϊκή συναίνεση, δεν μπορείς παρά να στηριχτείς ή στις ξιφολόγχες και στα τανκς ή σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις.

Αυτά είναι αλφαβήτα. Και το κράτος έκτακτης ανάγκης και οι έκτακτες συνθήκες αυτό ακριβώς καθιερώνουν: την υποβάθμιση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος και του Κοινοβουλίου και της μειοψηφίας και των πολιτών. Κι αυτό υπερασπίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κι έρχεται το Προεδρείο της Βουλής χωρίς να ερευνήσει, χωρίς να απευθυνθεί στη Νομική Υπηρεσία, με ένα επιχείρημα, το οποίο –όπως λένε οι νομικοί- «στασιάζεται», να πάρει θέση. Ποια θέση; Τη θέση που αναίρεσε η κυβερνητική πλειοψηφία, ενώ ο εκπρόσωπός της εδώ είχε αποδεχθεί. Γιατί δεν πήρε το Προεδρείο της Βουλής τη θέση του Υπουργού Επικρατείας της Κυβέρνησης, όπως δηλώθηκε εδώ; Με ποια επιχειρήματα, με ποια διερεύνηση προχώρησε στην αναίρεση αυτής της θέσης;

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η Βουλή, η Αυτοδιοίκηση, οι δημοκρατικοί αιρετοί θεσμοί πρέπει να αντισταθούν σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις, που δεν είναι άσκηση πολιτικής, από μια πλειοψηφία η οποία προφανέστατα και αδιαμφισβήτητα δεν έχει λαϊκή συναίνεση και λαϊκή έγκριση, αλλά βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Η Αντιπολίτευση πρέπει να έχει τη δυνατότητα σε τόσο κορυφαίες στιγμές να εκφράσει τη λαϊκή βούληση με πρωτοβουλίες που εκείνη θα κρίνει και να μην της το απαγορεύει το Προεδρείο της Βουλής, όταν έχει υποχρέωση αυτό το Προεδρείο -το οποίο έχουμε στηρίξει, ψηφίζοντάς το κι αναθέτοντάς του ακριβώς αυτές τις προσδοκίες- να σταθεί όρθιο απέναντι στις μεθοδεύσεις της Τρόικας, του κ. Στουρνάρα, του κ. Σαμαρά κι όχι να γίνει προέκταση της κυβερνητικής βούλησης.

Αυτό ήταν το σημαντικότερο νόημα και της πρότασης δυσπιστίας στον κ. Στουρνάρα και της πρότασης δυσπιστίας απέναντι στον Πρόεδρο και στο Προεδρείο και στον τρόπο που η Βουλή πρέπει να διεκδικήσει την καταξίωσή της.

Διότι όλες αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες που τους αφαιρέθηκε χθες και με τις διατάξεις του νόμου και με τις τροπολογίες της τελευταίας στιγμής σημαντικό μερίδιο, όχι του πλούτου τους, αλλά της δυνατότητάς τους να ζήσουν και να αφήσουν στα παιδιά τους ένα μέλλον, χάριν ολιγοπωλίων, χάριν μειοψηφιών που κυριαρχούν, όλες αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες, λοιπόν, δεν είχαν δικαίωμα να μιλήσουν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο σύμφωνα με τις προβλεπόμενες από το Σύνταγμα διαδικασίες, τη διαδικασία της ακρόασης των φορέων.

Έχουν δικαίωμα οι φορείς, οι εκπρόσωποι των κοινωνικών ομάδων να έρχονται στο Κοινοβούλιο και τουλάχιστον για πέντε λεπτά να καταθέτουν τη δική τους οπτική και τη δική τους πραγματικότητα στο Κοινοβούλιο, που οφείλει να τη λαμβάνει υπόψη για να νομοθετεί.

 Στο τόσο κορυφαίο και ιστορικό αυτό νομοσχέδιο, όπως το είπαν και οι υποστηρικτές του, με τις αναδιαρθρώσεις –η περίφημη αυτή μαγική λέξη!- οι φορείς αναγκάζονταν να παρεμβαίνουν στο κυλικείο της Βουλής, συνωθούμενοι διά των προεδρείων τους και προσπαθώντας να συζητήσουν με τους Υπουργούς και τους Βουλευτές. Η θεσμική λειτουργία της ελληνικής δημοκρατίας δεν τους επέτρεπε να μιλήσουν.

Το Προεδρείο, λοιπόν, ποια καθήκοντα και ποιες αξίες έπρεπε να υπερασπιστεί;

Ποιος είναι ο ρόλος του Προεδρείου; Είναι προέκταση η Βουλή -και κατά συνέπεια το Προεδρείο της- της εκάστοτε κυβερνητικής βούλησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας;

Αυτό δεν μπορεί να το δεχθεί ούτε επιστημονικά, ούτε θεωρητικά, ούτε πρακτικά κανείς και νομίζω ότι κανείς στην Αίθουσα δεν μπορεί να το διεκδικήσει αυτό ως άποψη.

Αυτό είναι που συζητάμε σήμερα ως συνέχεια της χθεσινής συζήτησης. Και εκεί πραγματικά πρέπει να δοθούν απαντήσεις, όχι για το αν θα δεχθείτε ή δεν θα δεχθείτε την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν θα τελειώσουμε με αυτές τις ιστορίες, αν πραγματικά το Προεδρείο και η Βουλή σύσσωμη θα αναβαθμίσει το ρόλο της και θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αρνούμενη να υποταχθεί στις τροπολογίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στις τροπολογίες του Υπουργού Υγείας και στην καθεμιά τροπολογία, που καθεμιά από αυτές ήταν και μερικά εκατομμύρια.

Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να περιορίσουμε ή να υποβαθμίσουμε τη συζήτηση και τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ σε τόσο φτηνές επιχειρηματολογίες ότι δήθεν δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε και πήραμε αυτή την πρωτοβουλία για να δημιουργήσουμε εντυπώσεις. Είναι πάρα πολύ σοβαρή η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ και του Προέδρου του και είναι πάρα πολύ καίρια για την κρίσιμη περίοδο που περνάει ο τόπος.

Ευχαριστώ.»

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

1/4/2014