Γαλλία: “Ο πολιτισμός μας εξαφανίζεται λόγω μετανάστευσης ”...

Στο αποκαλυπτικό μυθιστόρημα του 1973 ‘Le Camp des saints’,(στα αγγλικά: ‘Camp of the Saints’, ‘Το Στρατόπεδο των Αγίων’), ο Jean Raspail προαναγγέλλει την σημερινή τραγική κατάστασή μας. Σε εκείνη όπου ορδές τριτοκοσμικών αγρίων ορμάνε στις βάρκες, έρχονται στην Ευρώπη, ως απρόσκλητοι επισκέπτες και απλά εισβάλουν και καταλαμβάνουν την ήπειρό μας. Είναι γεγονός ότι σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τη πρώτη δημοσίευσή του, το βιβλίο, το οποίο επηρέασε τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον Φρανσουά Μιτεράν, επέστρεψε στον κατάλογο των μπεστ-σέλερ το 2011.

 

 

Η υπόθεση έχει ως εξής: Στην Καλκούτα της Ινδίας, η βελγική κυβέρνηση ανακοινώνει μια πολιτική σύμφωνα με την οποία τα μωρά των Ινδών θα υιοθετούνται και θα μεγαλώνουν στο Βέλγιο. Η πολιτική αυτή αντιστρέφεται σύντομα μόλις το βελγικό προξενείο πλημμυρίζεται με εξαθλιωμένους γονείς πρόθυμους να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους. 

 

Ένας Ινδός "σοφός" τότε διοργανώνει μια συγκέντρωση που καλεί τις μάζες να κάνουν μια μαζική φυγή για να ζήσουν στην Ευρώπη. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας επικεντρώνεται στη γαλλική Ριβιέρα, στην οποία σχεδόν κανείς δεν παραμένει εκτός από το στρατό και μερικούς άμαχους, συμπεριλαμβανομένου ενός συνταξιούχου καθηγητή που βλέπει το τεράστιο στόλο των φορτηγών πλοίων να πλησιάζει στις ακτές της Γαλλίας . 

 

Στο βιβλίο περιγράφεται η αντίδραση των Γάλλων στη μαζική μετανάστευση και η στάση των μεταναστών. Δεν έχουν καμία επιθυμία να αφομοιωθούν στην γαλλική κουλτούρα, αλλά θέλουν τα άφθονα αγαθά που δεν υπάρχουν στη πατρίδα τους την Ινδία. Αν και το μυθιστόρημα επικεντρώνεται στη Γαλλία, η υπόλοιπη Δυτική έχει την ίδια μοίρα. 

 

Το τρέχον τεύχος του γαλλικού περιοδικού 'Valeurs Actuelles' έχει μια συνέντευξη με τον Jean Raspail (Ο Raspail γεννήθηκε το 1925. Το 1970 έλαβε από την Γαλλική Ακαδημία το βραβείοJean-Walther. Ζει στο Παρίσι. Είναι παραδοσιακός Καθολικός). 

 

Τι αισθάνεσαι για τη σημερινή κατάσταση ; 

 

 Ξέρετε, δεν έχω καμία επιθυμία να συμμετάσχω στην μεγάλη ομάδα των διανοουμένων που περνούν το χρόνο τους συζητώντας περί μετανάστευσης ... Έχω την εντύπωση ότι αυτές οι συνομιλίες δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Οι άνθρωποι τα γνωρίζουν ήδη όλα, διαισθητικά : ότι η Γαλλία, όπως οι πρόγονοί μας, την διαμόρφωσαν αιώνες πριν, εξαφανίζεται. Και ότι λέμε «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» με το να μιλάμε ασταμάτητα για τη μετανάστευση χωρίς ποτέ να λέμε την τελική αλήθεια. Μια αλήθεια που είναι άλλωστε ανείπωτη, όπως ο φίλος μου Jean Cauσημείωσε, γιατί όποιος την λέει αμέσως κυνηγιέται, καταδικάζεται και στη συνέχεια απορρίπτεται. Ο RichardMillet που ήρθε κοντά σε αυτό, κοιτάξτε τι συνέβη σ’ αυτόν! [Ο Millet είναι βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας ο οποίος δέχτηκε καταιγισμό πυρών με το βιβλίο του ‘Éloge littéraire d'Anders Breivik’, όπου απέδωσε την σφαγή από τον Μπρέιβικ στην αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας και στη μαζική μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα] . 

 

Κρύβεται η σοβαρότητα του προβλήματος από το γαλλικό λαό; 

Ναι. Ξεκινώντας με τους πολιτικούς που είναι υπεύθυνοι πρώτα απ’ όλoυς! Δημοσίως λένε "όλα πάνε καλά Madame Marquessa". Αλλά πίσω από κλειστές πόρτες, αναγνωρίζουν ότι «ναι, έχετε δίκιο : υπάρχει ένα πραγματικό πρόβλημα». Έχω αρκετές εποικοδομητικές επιστολές για το θέμα αυτό από εξέχοντες αριστερούς πολιτικούς, και από εκείνους από τη δεξιά, στους οποίους έστειλα το «Στρατόπεδο των Αγίων». «Αλλά καταλαβαίνετε», λένε, «δεν μπορούμε να τα πούμε»...

 

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν διπλή γλώσσα, διπλή συνείδηση​​. Δεν ξέρω πώς το κάνουν! Νομίζω ότι η αγωνία προέρχεται από εκεί: οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι τα πράγματα κρύβονται από αυτούς. Σήμερα, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι δεν «καταπίνουν» την επίσημη συζήτηση για τη μετανάστευση. Κανείς τους δεν πιστεύει ότι (η μετανάστευση) είναι μια ευκαιρία για τη Γαλλία, “une chance pour la France”. Επειδή η ίδια η πραγματικότητα τους το επιβάλλει, κάθε μέρα . Όλες αυτές οι ιδέες βράζουν στο κεφάλι τους και δεν βγαίνουν. 

 Δεν πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να αφομοιωθούν οι ξένοι που έρχονται στη Γαλλία; 

 

Όχι. Το μοντέλο της «ένταξης» δεν λειτουργεί. Ακόμη και αν είναι μερικοί παράνομοι οδηγηθούν στα σύνορα και τα καταφέρουμε λίγο καλύτερα να ενσωματώσουμε αλλοδαπούς από ό, τι σήμερα, ο αριθμός τους δεν θα σταματήσει να αυξάνεται και δεν θα αλλάξει τίποτα στο βασικό πρόβλημα: την σταδιακή εισβολή στη Γαλλία και την Ευρώπη από αναρίθμητους τριτοκοσμικούς. Δεν είμαι προφήτης, αλλά βλέπετε καθαρά τηνευπάθεια αυτών των χωρών, όπου μια ανυπόφορη φτώχεια είναι εγκατεστημένη και μεγαλώνει ασταμάτητα μαζί με έναν άσεμνο πλούτο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν στρέφονται προς τις κυβερνήσεις τους για να διαμαρτυρηθούν. Δεν περιμένουν τίποτα από αυτούς. 

 

Έρχονται σε εμάς και φτάνουν στην Ευρώπη με πλοία, όλο και πιο πολλοί, σήμερα στη Λαμπεντούζα, αύριο αλλού. Τίποτα δεν τους αποθαρρύνει. Και χάρη στη δημογραφία, από την δεκαετία του 2050, θα υπάρχουν τόσοι νέοι αυτόχθονες Γάλλοι όσοι νέοι ξένοι στη Γαλλία. 

Πολλοί θα πολιτογραφηθούν. 

 

Κάτι που δεν σημαίνει ότι θα έχουν γίνει Γάλλοι. Δεν λέω ότι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι, αλλά η «πολιτογράφηση στα χαρτιά» δεν είναι πολιτογράφηση της καρδιάς. Δεν μπορώ να τους θεωρήσω συμπατριώτες μου. Πρέπει να σκληρύνει δραστικά ο νόμος, ως επείγον θέμα. 

 

Πώς μπορεί η Ευρώπη να ασχοληθεί με αυτές τις μεταναστεύσεις ; 

 

Υπάρχουν μόνο δύο λύσεις. Είτε τους φιλοξενούμε και η Γαλλία - ο πολιτισμός της, η κουλτούρα της – τελειώνει οριστικά χωρίς καν μια κηδεία. Κατά την άποψή μου, αυτό είναι που πρόκειται να συμβεί. Είτε δεν τους φιλοξενούμε καθόλου - αυτό σημαίνει ότισταματούμε να ‘ιεροποιούμε’ τον «Άλλον» και ‘ξαναβρίσκουμε’ τον «πλησίον» μας, δηλαδή τον διπλανό μας. Πράγμα που σημαίνει ότι σταματάμε κάποια στιγμή να δίνουμε δεκάρα για αυτές τις «χριστιανικές ιδέες που έχουν ξεφύγει», όπως είπε ο Chesterton (Βρετανός συγγραφέας και θεολόγος 1874 – 1936), ή αυτά τα διεφθαρμένα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι θα λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για να αποστασιοποιηθούμε, χωρίς να κάνουμε πίσω, για να αποφευχθεί η διάλυση της χώρας μας και να μετατραπούμε σε μια γενική επιμειξία [γαλλικά: métissage = κυριολεκτικά φυλετική ανάμιξη, ισοδύναμο με την «ποικιλομορφία»]. 

 

Δεν βλέπω κάποια άλλη λύση. Έχω ταξιδέψει πολύ στα νιάτα μου. Όλοι οι λαοί είναι συναρπαστικοί, αλλά όταν τους ανακατεύουμε πάρα πολύ, αναπτύσσεται πιο πολύ μια εχθρότητα παρά μια συμπάθεια. Η επιμειξία δεν είναι ειρηνική. Είναι μια επικίνδυνη ουτοπία. Κοιτάξτε στη Νότια Αφρική! 

 

Στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά πολύ καταναγκαστικά. Δεν πιστεύω ότι θα συμβεί και δεν βλέπω κανέναν που να έχει το θάρρος να το κάνει. Θα πρέπει να βάλουν την ψυχή τους να ισορροπήσει, αλλά ποιος είναι έτοιμος για αυτό; Πάνω σε αυτό θέλω να πω, ότι δεν πιστεύω ούτε στο ελάχιστο, ότι οι υποστηρικτές της μετανάστευσης είναι πιο φιλάνθρωποι από μένα: μάλλον δεν υπάρχει ούτε ένας από αυτούς που προτίθεται να υποδεχθεί έναν από αυτούς τους δυστυχείς στο σπίτι του ... Όλα αυτά είναι απλώς μια συναισθηματική προσποίηση, μια ανεύθυνη δίνη που θα μας καταπιεί. 

 

 Ως εκ τούτου δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από την υποταγή ή τον εξαναγκασμό; 

 

-Θα μπορούσε να υπάρχει ίσως μια, αλλά θα έχει μόνο μία ευκαιρία : η απομόνωση ενός πληθυσμού που απειλείται εθνοτικά και πολιτισμικά από άλλες κοινοτικές ιδεολογίες, σε ένα μέρος που θα μπορούσε να βρει καταφύγιο. Άλλωστε, ήδη αυτό συμβαίνει : βλέπουμε ήδη ότι Γάλλοι "de souche" [αυτόχθονες] εγκαταλείπουν τις λεγόμενες «ευαίσθητες» συνοικίες. Οι διαδηλώσεις κατά του ‘γάμου’ μεταξύ ομοφυλοφίλων είναι επίσης μια μορφή κοινοτισμού: μαρτυρούν την απόρριψη από τα εκατομμύρια των Γάλλων της «αλλαγής των πολιτισμών» που υποσχέθηκε η Αριστερά και η υπουργός Christiane Taubira. Σήμερα, ο καθένας καταδικάζει τον κοινοτισμό, αλλά θα μπορούσε να είναι μια λύση, τουλάχιστον προσωρινά. Αυτοί οι αντίθετοι κοινοτισμοί θα τους ενισχύουν αμοιβαία από την εχθρότητα που θα οδηγήσει και που θα τελειώσει, τελικά, με εξαιρετικά σοβαρές αντιπαραθέσεις. Ακόμα και αν δεν χρειάζεται να ευχηθούμε να συμβούν τέτοιες αντιξοότητες. 

 

Δεν πιστεύετε σε μια ξαφνική νέα αρχή, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία της Γαλλίας; 

 

Όχι. Θα απαιτούσε ένα επικό πνεύμα, μια αναγνώριση μιας υπερυψωμένης μοίρας για μια ξαφνική νέα αρχή για τη Γαλλία. Απαιτεί οι άνθρωποι να εξακολουθούν να πιστεύουν στη χώρα τους. Δεν βλέπω να έχουν μείνει πολλοί από αυτούς.

 

Τουλάχιστον μεταρρυθμίζοντας από πάνω προς τα κάτω, το εθνικό σύστημα εκπαίδευσης και τα οπτικοακουστικά μέσα, αφαιρώντας την πλατφόρμα από τους εκπαιδευτικούς και τους δημοσιογράφους που συμμετέχουν στην παραπληροφόρηση ... Έχουμε απο-ιεροποιήσει την ιδέα του έθνους, την άσκηση της εξουσίας, το παρελθόν της χώρας.

 

Έχουμε βάλει ρωγμές στο άγαλμα της Γαλλίας, το έχουμε παραμορφώσει (ειδικά η Αριστερά!) στο σημείο όπου τίποτα δεν εμπνέει σεβασμό πια. Η δύναμη των λανθασμένων ιδεών που διαδίδονται από το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα ενημέρωσης είναι απεριόριστη.

 

Όσο για μένα, έχω ζήσει στη Γαλλία για 1500 χρόνια, είμαι εντάξει με ό, τι είναι δικό μου και δεν έχω καμία επιθυμία να το αλλάξω... 

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή redskywarning.blogspot.gr