Μείωση 3 ετών στο προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων ...

«Για να πετύχει μία μικρή μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης η οποία εκτιμάται στα 150 εκατομμύρια θα καταστρέψει μία ολόκληρη βιομηχανία η οποία έχει δυνατότητες εξαγωγικού προσανατολισμού και στην οποία απασχολούνται άμεσα και έμμεσα 53.000 άτομα», τόνισε ο κ. Σίμος Αναστασόπουλος, πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, αναφερόμενος στις μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης, μιλώντας στον Σπύρο Κτενά και το timetv.

Ο κ. Αναστασόπουλος, ο οποίος επίσης κατευθύνει τις τύχες μιας εκ των μακροβιότερων ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών, προειδοποίησε για την τάση αναζήτησης διεξόδου εκτός χώρας από τη βιομηχανία, τάση η οποία πρέπει να ανακοπεί με την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου για τη στήριξη της ελληνικής παραγωγής φαρμάκου.

Παράλληλα, υπογράμμισε τον κίνδυνο για τη δημόσια υγεία που προκύπτει από το στόχο μείωσης στα 2 δισεκατομμύρια ευρώ της φαρμακευτικής δαπάνης και «οδηγεί τον Έλληνα σε κατά κεφαλήν φαρμακευτική δαπάνη στο μισό του μέσου ευρωπαϊκού όρου».

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη:

• Ποια είναι η εικόνα της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας μετά από 3 χρόνια ανελέητου κυνηγητού της φαρμακευτικής δαπάνης;

Η χώρα περνάει τον έκτο χρόνο ύφεσης. Το εθνικό εισόδημα έχει μειωθεί ασύλληπτα και είμαστε σε μία πολύ κρίσιμη κατάσταση για να συνεχίσουμε την πορεία στο μέλλον. Πράγματι στο πρόσφατο παρελθόν η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη είχε ξεφύγει αφού ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Και χρειαζόταν μία παρέμβαση και αντιμετώπιση ώστε να έλθει σε λογικότερα επίπεδα. Σήμερα όμως και μετά από το ανελέητο κυνηγητό η φαρμακευτική δαπάνη έχει φτάσει να είναι σχεδόν η μισή. Αυτό έχει προκαλέσει μια σειρά προβλήματα στην καθημερινότητα του πολίτη. Έχουμε φτάσει από τα 5,5 δισ. φαρμακευτικής δαπάνης του 2009 να «τρέχουμε» φέτος με ένα ποσό 2,4 δισ. ευρώ και το 2014 το υπουργείο στοχεύει σε 2 δισ. ευρώ. Μία δαπάνη που χαρακτηρίζεται από κάθε πηγή και κάθε πλευρά ως μη βιώσιμη για την φαρμακοβιομηχανία

• Μπορεί το κοινωνικό σύνολο να εξυπηρετηθεί με αυτό το ποσό;

Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες τις οποίες μοιράζομαι κι εγώ. Τα 2 δισ. είναι μία μη βιώσιμη δαπάνη. Για τη βιομηχανία αφενός – τις ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες – αλλά και για τον έλληνα ασθενή. Με τα 2 δισ. φαρμακευτική δαπάνη είμαστε κάτω από το μισό της μέσης κατά κεφαλήν δαπάνης του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει μία ποιότητα φαρμακευτικής περίθαλψης ελαχιστότατη.

• Μειώθηκε σοβαρά και το προσδόκιμο ζωής των ελλήνων πολιτών

Πράγματι οι πρώτες ενδείξεις πιστοποιούν ότι το προσδόκιμο έχει μειωθεί κατά 3 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι ο έλληνας πολίτης είναι σε μειονεκτική θέση απέναντι στον μέσο ευρωπαίο πολίτη. Είμαστε ευρωπαίοι πολίτες χωρίς να έχουμε το ευρωπαϊκό επίπεδο περίθαλψης που μας αξίζει και δικαιούμαστε.

• Σε επίπεδο επιχειρηματικότητας τι αλλαγές έχουν προκύψει;

Κοιτάξτε πρέπει να δούμε την ανάγκη ύπαρξης ενός εθνικού σχεδίου για την υγεία. Νομίζω ότι είναι καιρός να ξεφύγουμε από οριζόντιες λύσεις. Σήμερα η Πολιτεία έχει καταφέρει να περιορίσει την φαρμακευτική δαπάνη σε ένα νούμερο – το 2,4 δις. – που είναι βιώσιμο. Έχοντας λοιπόν κατορθώσει η κυβέρνηση να περιορίσει την φαρμακευτική δαπάνη θεωρώ ότι μπορούν τα αρμόδια υπουργεία να έρθουν σε συνεννόηση με την τρόικα και με τους δανειστές – οι οποίοι πράγματι έχουν δείξει μια μεγάλη ανοχή στα ελληνικά πράγματα – και να καταλήγουμε σε ένα εθνικό σχέδιο που τα προβλήματα θα τα ορίζουμε εμείς και η λύση θα προέρχεται από εμάς. Δεν θα επιβάλλονται οριζόντια μέτρα που μοναδικό στόχο έχουν να περιορίσουν την δαπάνη σε μη βιώσιμα επίπεδα. Το εθνικό σχέδιο θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη όχι μόνον το δημοσιονομικό κόστος αλλά θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.

• Προς το παρόν, όμως, αυτή η λογική δεν κυριαρχεί;

Πράγματι, αλλά ο δείκτης αυτός του 1% του ΑΕΠ μπορεί να είχε νόημα όταν το ΑΕΠ ήταν σε υψηλά επίπεδα. Σήμερα που το ΑΕΠ της χώρας έχει πέσει κατά 25%-30% το 1% αντιπροσωπεύει ένα ελάχιστο ποσοστό.

• Συστατικό στοιχείο του εθνικού σχεδίου θα είναι ασφαλώς η στήριξη της παραγωγής;

Βεβαίως, διότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να βοηθηθεί η ελληνική παραγωγή στην Ελλάδα – ενός τομέα που είναι ιδιαίτερα εξωστρεφής και μπορεί να προσφέρει πολλά στο ελληνικό εθνικό προϊόν. Το ελληνικό φάρμακο αντιπροσωπεύει το 10% της μεταποιητικής δραστηριότητας και είναι ο τέταρτος εξαγωγικός κλάδος με πολύ μεγάλες δυνατότητες να μεγαλώσει. Για να το πετύχει όμως αυτό η ελληνική φαρμακοβιομηχανία χρειάζεται μία κρίσιμη μάζα την οποία δεν έχει σήμερα. Και με την πτώση της φαρμακευτικής δαπάνης και το μερίδιο (18%-19%) που έχει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία στο σύνολο της εγχώριας αγοράς τα νούμερα δεν είναι βιώσιμα. Βεβαίως η ελληνική παραγωγή – πρωτότυπα και γενόσημα – αντιπροσωπεύει ένα μεγαλύτερο ποσοστό το οποίο με τους κατάλληλους χειρισμούς θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Περαιτέρω. Και να αποκτήσει την κρίσιμη μάζα για να αναπτυχθεί στην εγχώρια αγορά και να πετύχει στη συνέχεια σημαντικότερες εξαγωγικές επιδόσεις. Να μπορέσει δηλαδή να ανταγωνιστεί τα μεγαθήρια γενοσήμων που επικρατούν σήμερα στην διεθνή αγορά.

• Τι δεν πρέπει να κάνει η Πολιτεία;

Με διάφορες πολιτικές που μας επιβάλλονται και που έχουν να κάνουν με το άνοιγμα της αγοράς σε πολύ φθηνά εισαγόμενα ανώνυμα γενόσημα φάρμακα να μην τα αφήσουμε να μπούνε στην αγορά μας και να καταστρέψουν την ελληνική βιομηχανία. Διότι για να πετύχουμε μία μικρή μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης η οποία εκτιμάται στα 150 εκατομμύρια θα καταστρέψουμε μία ολόκληρη βιομηχανία η οποία θα έχει δυνατότητες εξαγωγικού προσανατολισμού και στην οποία απασχολούνται άμεσα και έμμεσα 53.000 άτομα. Προσφέρει σημαντικά στο εθνικό προϊόν είναι κοντά στα 3 δισ. η συμβολή του κλάδου στο ΑΕΠ.

Σε μια στιγμή που η κυβέρνηση ψάχνει να προσελκύσει επενδύσεις στην Ελλάδα είναι κρίμα να αφήνει να χάνονται οι ήδη υπάρχουσες στη χώρα. Την τάση την βλέπουμε: η βιομηχανία στην Ελλάδα έχει φτάσει στο σημείο να μην ψάχνει τόπους να εγκατασταθεί ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Δεν είμαστε στη φάση να διαφυλάξουμε κέρδη. Υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης για ολόκληρη την ελληνική βιομηχανία την οποία την αναγκάζουν να σκέφτεται λύσεις αναζήτησης έδρας στο εξωτερικό με καλύτερους όρους. Εμείς θα θέλαμε να επαναπατρίσουμε όλους αυτούς και βεβαίως να κρατήσουμε μέσα στη χώρα τις εναπομείνασες βιομηχανίες. Η φαρμακοβιομηχανία φαίνεται να είναι από τους κλάδους που επιμένουν εθνικά: καμία φαρμακοβιομηχανία δεν έχει μεταφέρει έδρα ή δραστηριότητα στο εξωτερικό Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι όχι μόνον οι ελληνικές αλλά και οι ξένες πολυεθνικές στήριξαν τις εν Ελλάδι θυγατρικές τους πολύ σημαντικά γιατί ήτα και αυτές που επλήγησαν περισσότερο από το κούρεμα των ομολόγων βεβαίως με θυσίες στα κέρδη τους και στο προσωπικό τους. Χρειάζεται λοιπόν μία πολιτική η οποία δεν θα φέρει σε δύσκολη θέση τη βιομηχανία στην Ελλάδα. Θα πρέπει λοιπόν να πάρει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μεγαλώσει τα κίνητρα για να χρησιμοποιηθούν τα ελληνικά γενόσημα που έχουν ασφαλώς χαμηλότερες τιμές που θα μας εξοικονομήσει τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να μπορέσουν να εισαχθούν και τα καινοτόμα φάρμακα στην αγορά.

• Ως επικεφαλής του Ελληνο-Αμερικάνικου Επιμελητηρίου έχετε υποβάλει συγκεκριμένες προτάσεις στην ελληνική Πολιτεία για διέξοδο από την κρίση.

Έχω την δυνατότητα και την υποχρέωση να βλέπω τα πράγματα λίγο ευρύτερα. Το σημαντικότερο συμπέρασμα είναι η Ελληνική στρατηγική η οποία έχει μείνει πολύ πίσω. Οι λύσεις που μας επιβάλλονται είναι αποσπασματικές και αυτό που διαπιστώνω κάθε φορά είναι η ανάγκη να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο. Και εάν το Ελληνο-Αμερικάνικο Επιμελητήριο μπορεί να προτείνει λύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να είναι.
Πρέπει η χώρα, η ελληνική οικονομία να κάνει το επόμενο βήμα. Έτσι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα είμαστε σε ένα καθεστώς μη βιωσιμότητας. Πρέπει να βοηθήσουμε τη δημόσια διοίκηση να αλλάξουν τα πράγματα. Πρέπει να φτιάξουμε μια εθνική πολιτική η οποία να έχει σχέση με την παραγωγή, με την βιομηχανία, με το αναπτυξιακό μοντέλο – μέσα σε αυτό περιλαμβάνεται και το φάρμακο και η πολιτική υγείας – που θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ένα σταθερό περιβάλλον.

• Με συγχωρείτε αλλά εδώ γεννιέται ένα ερώτημα: εθνικό σχέδιο από τη μια πλευρά επιλογές που επιβάλλονται από την τρόικα από την άλλη. Μήπως, όμως, αυτά τα δύο έρχονται σε ρήξη;

Πράγματι η τρόικα είχε να αντιμετωπίσει μία κατάσταση μη βιώσιμη στην Ελλάδα. Αναγκάστηκε λοιπόν να επιβάλλει μέτρα οριζόντια διότι δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος. Αυτές ήταν οι ατέλειες της δημόσιας διοίκησης κατά το παρελθόν. Έχοντας όμως φτάσει σήμερα να έχουμε ένα πρωτογενές πλεόνασμα σημαίνει ότι με όποιες θυσίες και με όποια στήριξη από την βιομηχανία ο στόχος επιτεύχθηκε. Τα δημοσιονομικά μέτρα απέδωσαν. Τώρα πια είναι καιρός να περάσουμε στην επόμενη φάση: να βάλουμε κάτω τα δικά μας προβλήματα, να τα ορίσουμε και να βρούμε εμείς τη λύση. Δεν πιεζόμαστε πλέον από τα δημοσιονομικά προβλήματα και άρα μπορούμε να πάμε σε ένα εθνικό σχέδιο και για την παραγωγή και για τις εξαγωγές.

newsbomb