Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν… Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν…» Γιατί να είμαστε τόσο σκληροί? Γιατί να είμαστε τόσο απάνθρωποι? Γιατί? Γιατί?
Μήπως αυτός είναι ο λόγος, ο οποίος αναγκαστήκαμε, να ζήσουμε τον «κυκεώνα», που λέγεται «κρίση»? Αρκετές ήταν οι στιγμές, που έψαξα το Θεό… Που να είναι? Που να κρύφτηκε? Γιατί δε δείχνει ένα σημάδι ότι είναι εδώ? Ότι δε μας έχει εγκαταλείψει ακόμα… Μήπως, αυτός να είναι ο λόγος που απομακρύνθηκε από κοντά μας? Άραγε το μεγάλο στοίχημα της κρίσης, είναι μεταξύ της ουσίας και της επιφάνειας? Μεταξύ του ΕΓΩ και του ΕΜΕΙΣ?
Την Κυριακή, σας έγραψα, για έναν άστεγο κύριο, που μέχρι πριν από μερικά εικοσιτετράωρα, ζούσε σε ένα παγκάκι στο Κολωνάκι, με τ’ απομεινάρια της ζωής του, από την Ελλάδα, την άλλη την προηγούμενη… Καθάριζε, συμμάζευε το «σπιτικό» του, έδινε αγάπη και στοργή στα αδέσποτα, στα πουλιά, στα δέντρα… Μοίραζε, δε ζητούσε… Αντιστεκότανε στο σάπιο αυτό κατεστημένο, που μας γονάτισε, μας κομμάτιασε, και κάποιους μας έσπρωξε στα χάπια… άλλοι ζήτησαν «έξοδο» μέσα απ’ αυτά κι άλλοι «παρηγοριά»…
Πριν από λίγες ώρες, διάβασα μέσα από διάφορες διαδικτυακές σελίδες, ότι το παγκάκι στην οδό Μαρασλή είναι πια άδειο… Κάποιοι μίλησαν για έναν άλλο διωγμό, κάποιοι άλλοι ότι δεν άντεξε τα αδιάκριτα βλέμματα και οι πιο ρομαντικοί υπέθεσαν ότι κάποιος μπορεί και να του παρέχει στέγη…
Ταχυπαλμία! Το μεσημέρι διαπίστωσα από μόνη μου, ότι το παγκάκι δεν είναι πια εκεί…. Επισκέφθηκα τα μαγαζιά της οδού Μαρασλή και δυστυχώς οι φήμες περί «έξωσης» και «διωγμού», επιβεβαιώθηκαν…. Οι αστυνομικές αρχές, τον έδιωξαν…. Τόσο το χαμογελαστό γεράκο, τόσο και το «γείτονα» του…. «Το Κολωνάκι είναι μία σικ περιοχή που δεν επιτρέπεται να διαμένουν άστεγοι»…
Τα «πιράνχας» μας αποπροσανατόλισαν και μας κατασπάραξαν, μα εμείς έχουμε «κολλήσει» στην εποχή της Μαντάμ Σουσού με το «Βύθουλα» και το «Κολωνάκι»… Δεν είναι «σικ» να κοιμούνται άστεγοι στην περιοχή , μα είναι «σικ», να βλέπεις λουκέτα, και κίτρινες ταμπέλες με ενοικιαστήρια και πωλητήρια… Ήταν τελικά «σικ» να θρυμματίσετε, έναν σχεδόν ολόκληρο λαό…
Μόνο που αυτός ο άστεγος γεροντάκος, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, που έχουν ακόμα την τιμή να λέγονται «άνθρωποι» κατάφεραν και απέκτησαν αρχές, ανεκτίμητες…. Αξιοπρέπεια, αγάπη, χαμόγελο, αντίσταση …. Έπιασαν την αστραπή στο δρόμο τους … Ναι, το φως, κατάφεραν και το είδαν… Εμείς μείναμε τυφλοί… Τυφλοί και χαμένοι… Το στοίχημα, απ’ ότι φάνηκε το χάσαμε… Κι αντί να γίνουμε, άνθρωποι με ανθρωπιά, γίναμε «άνθρωποι» θεριά, έτοιμοι να αρπάξουμε και να κατασπαράξουμε τον άλλο… Χωρίς λογική, χωρίς ντροπή, συναίσθημα… Ντροπή, ντροπή…
Αναρωτιέμαι αν έχουμε ακόμα την ευκαιρία, να σωθούμε… Να βρούμε την ανθρωπιά που χάσαμε… Να αρπάξουμε, από το χέρι το διπλανό μας και να τον «τραβήξουμε»… Να γίνουμε όλοι μια αγκαλιά, μια οικογένεια, που να νοιάζεται και να ακούει κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον… Εκεί στην άκρη παίζονται όλα… Όταν φτάνεις στο χείλος του γκρεμού, εκεί οφείλεις πιο πολύ να «πετάξεις»… «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία!
Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά…»… «Κι όταν δεν πεθάνει ο ένας για τον άλλο είμαστε ήδη νεκροί»… Αγάπησε τον άνθρωπο γιατί μη ξεχνάς πως είσαι απλά ΕΣΥ…
Φωτογραφία ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΑΠΤΗΣ – www.iefimerida.gr
«Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν… Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν…» Γιατί να είμαστε τόσο σκληροί? Γιατί να είμαστε τόσο απάνθρωποι? Γιατί? Γιατί?
Μήπως αυτός είναι ο λόγος, ο οποίος αναγκαστήκαμε, να ζήσουμε τον «κυκεώνα», που λέγεται «κρίση»? Αρκετές ήταν οι στιγμές, που έψαξα το Θεό… Που να είναι? Που να κρύφτηκε? Γιατί δε δείχνει ένα σημάδι ότι είναι εδώ? Ότι δε μας έχει εγκαταλείψει ακόμα… Μήπως, αυτός να είναι ο λόγος που απομακρύνθηκε από κοντά μας? Άραγε το μεγάλο στοίχημα της κρίσης, είναι μεταξύ της ουσίας και της επιφάνειας? Μεταξύ του ΕΓΩ και του ΕΜΕΙΣ?
Την Κυριακή, σας έγραψα, για έναν άστεγο κύριο, που μέχρι πριν από μερικά εικοσιτετράωρα, ζούσε σε ένα παγκάκι στο Κολωνάκι, με τ’ απομεινάρια της ζωής του, από την Ελλάδα, την άλλη την προηγούμενη… Καθάριζε, συμμάζευε το «σπιτικό» του, έδινε αγάπη και στοργή στα αδέσποτα, στα πουλιά, στα δέντρα… Μοίραζε, δε ζητούσε… Αντιστεκότανε στο σάπιο αυτό κατεστημένο, που μας γονάτισε, μας κομμάτιασε, και κάποιους μας έσπρωξε στα χάπια… άλλοι ζήτησαν «έξοδο» μέσα απ’ αυτά κι άλλοι «παρηγοριά»…
Πριν από λίγες ώρες, διάβασα μέσα από διάφορες διαδικτυακές σελίδες, ότι το παγκάκι στην οδό Μαρασλή είναι πια άδειο… Κάποιοι μίλησαν για έναν άλλο διωγμό, κάποιοι άλλοι ότι δεν άντεξε τα αδιάκριτα βλέμματα και οι πιο ρομαντικοί υπέθεσαν ότι κάποιος μπορεί και να του παρέχει στέγη…
Ταχυπαλμία! Το μεσημέρι διαπίστωσα από μόνη μου, ότι το παγκάκι δεν είναι πια εκεί…. Επισκέφθηκα τα μαγαζιά της οδού Μαρασλή και δυστυχώς οι φήμες περί «έξωσης» και «διωγμού», επιβεβαιώθηκαν…. Οι αστυνομικές αρχές, τον έδιωξαν…. Τόσο το χαμογελαστό γεράκο, τόσο και το «γείτονα» του…. «Το Κολωνάκι είναι μία σικ περιοχή που δεν επιτρέπεται να διαμένουν άστεγοι»…
Τα «πιράνχας» μας αποπροσανατόλισαν και μας κατασπάραξαν, μα εμείς έχουμε «κολλήσει» στην εποχή της Μαντάμ Σουσού με το «Βύθουλα» και το «Κολωνάκι»… Δεν είναι «σικ» να κοιμούνται άστεγοι στην περιοχή , μα είναι «σικ», να βλέπεις λουκέτα, και κίτρινες ταμπέλες με ενοικιαστήρια και πωλητήρια… Ήταν τελικά «σικ» να θρυμματίσετε, έναν σχεδόν ολόκληρο λαό…
Μόνο που αυτός ο άστεγος γεροντάκος, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, που έχουν ακόμα την τιμή να λέγονται «άνθρωποι» κατάφεραν και απέκτησαν αρχές, ανεκτίμητες…. Αξιοπρέπεια, αγάπη, χαμόγελο, αντίσταση …. Έπιασαν την αστραπή στο δρόμο τους … Ναι, το φως, κατάφεραν και το είδαν… Εμείς μείναμε τυφλοί… Τυφλοί και χαμένοι… Το στοίχημα, απ’ ότι φάνηκε το χάσαμε… Κι αντί να γίνουμε, άνθρωποι με ανθρωπιά, γίναμε «άνθρωποι» θεριά, έτοιμοι να αρπάξουμε και να κατασπαράξουμε τον άλλο… Χωρίς λογική, χωρίς ντροπή, συναίσθημα… Ντροπή, ντροπή…
Αναρωτιέμαι αν έχουμε ακόμα την ευκαιρία, να σωθούμε… Να βρούμε την ανθρωπιά που χάσαμε… Να αρπάξουμε, από το χέρι το διπλανό μας και να τον «τραβήξουμε»… Να γίνουμε όλοι μια αγκαλιά, μια οικογένεια, που να νοιάζεται και να ακούει κυριολεκτικά ο ένας τον άλλον… Εκεί στην άκρη παίζονται όλα… Όταν φτάνεις στο χείλος του γκρεμού, εκεί οφείλεις πιο πολύ να «πετάξεις»… «Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία!
Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά…»… «Κι όταν δεν πεθάνει ο ένας για τον άλλο είμαστε ήδη νεκροί»… Αγάπησε τον άνθρωπο γιατί μη ξεχνάς πως είσαι απλά ΕΣΥ…
Φωτογραφία ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΑΠΤΗΣ – www.iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο μπλοκ μας δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές, και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.
Όσοι επιθυμούν να παίρνουν τις αναρτήσεις από το μπλογκ μπορούν να το κάνουν ελεύθερα με την παράκληση όπως σαν πηγή ενημέρωσης να αναφέρουν το ιστολόγιο μας.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.