"Η ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ"

ΒΑΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Μέγιστο σημείο της Χριστιανικής πίστης η υπομονή. Δυσνόητη έννοια, χωρίς σαφείς διαχωριστικές γραμμές. Λένε ,πως, με σύμμαχο την υπομονή κερδίζεις. Αυτό το κέρδος είναι ,επίσης, ακαθόριστο. Φαίνεται να προτείνουμε την υπομονή , ως λύση σε αδιέξοδα και καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Συνήθως δεν γνωρίζουμε πώς να κάνουμε υπομονή και την ταυτίζουμε με το να αφήνουμε το πέρασμα του χρόνου να φέρει τη λήθη. Η δυσκολία με το ζήτημα της υπομονής είναι όταν καλείσαι να την κάνεις πράξη. Είναι ένα ανθρώπινο εφόδιο που όμως δεν κληρονομείται. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί από τη φύση τους να έχουν περισσότερη υπομονή και άλλοι να είναι ανυπόμονοι. Και στις δύο περιπτώσεις η υπομονή χρειάζεται εξάσκηση και αγώνα, έτσι ώστε ανώδυνα και με ευκολία να μπορέσει κάποιος να την ανασύρει από το κουτί των συναισθημάτων του όταν η κατάσταση το καλεί. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η καθημερινή επαφή με διαφορετικών τύπου ανθρώπου εξασκούν την υπομονή του ατόμου. Η ανάγκη να συνυπάρχει κάποιος και με άλλα άτομα είτε αναγκαστικά είτε από επιλογή, με τρόπο που να μπορέσουν να βρούνε κοινές ισορροπίες, είναι μία πορεία που βρίσκει την υπομονή. Αυτού του τύπου η υπομονή έχει την μορφή της αποδοχής καταστάσεων και συμπεριφορών που μπορεί να μην υποστηρίζουμε αλλά οφείλουμε να σεβαστούμε μακροχρόνια. Η ύπαρξη στόχων στη ζωή μας και η πορεία μέχρι να πραγματωθούν είναι ένας αγώνας όπου η υπομονή καλλιεργείται και ενδυναμώνει. Ο προγραμματισμός των σταδίων επίτευξης του εκάστοτε στόχου, και τα καθημερινά βήματα πάνω σε αυτό χρειάζεται να έχει αυτή την βαθειά ανάσα υπομονής. Η υπομονή της αναμονής, του περιμένω να επέλθει κάτι που επιδιώκω. Ο χειρισμός των αρνητικών καταστάσεων και εμπειριών στη ζωή κάνει έναν άνθρωπο υπομονετικό. Είναι ιδιαίτερη ευφυΐα, να μπορεί ένας άνθρωπος να απεγκλωβίζεται από ένα συναίσθημα ή να το αντικαθιστά με ένα άλλο όταν αυτό είναι χρήσιμο. Εάν ένα αρνητικό συναίσθημα το οικειοποιούμαστε για μεγάλο χρονικά διάστημα, γίνεται αρρώστια. Οπότε η μορφή αυτή της υπομονής, είναι μία υπομονή αγώνα, πως για ένα διάστημα αποδέχομαι πως θα αισθάνομαι κάτι άσχημο, μα θα προσπαθώ να το ξεπεράσω με διάφορες τεχνικές. Αυτές οι τεχνικές μπορεί να είναι μελέτη βιβλίων, περίπατοι, συζητήσεις, εργασιοθεραπεία ή και επίσκεψη σε ειδικούς θεραπευτές. Η υπομονή μας μπορεί να εξασκηθεί με την τεχνική του ό,τι κάθε μέρα συγκρατούμε και λίγο παραπάνω σε κάτι που με ενοχλεί. Πολλά πράγματα καθημερινά δεν μπορούμε να αντέξουμε και όμως υπάρχουν στη ζωή μας. Συνήθως οδηγούμαστε σε υστερικές καταστάσεις, καβγάδες, βωμολοχίες και εκνευρισμούς. Από σήμερα μπορούμε να κάνουμε κάτι θετικό. Κάθε φορά που κάτι μας εκνευρίζει, μπορούμε να πιεστούμε να το αντέξουμε και λίγο παραπάνω. Με τις μέρες θα δούμε πως το ίδιο περιστατικό δεν μας φέρνει τόση δυσφορία. Θα αναφέρω και την υπομονή των λόγων. Είναι πολύ σπουδαίο να μπορούμε να έχουμε εγκράτεια στους λόγους μας. Μπορούμε όταν θέλουμε να πούμε κάτι καλό να το λέμε, αλλά ένα λιγότερο και όταν θέλουμε να πούμε κακό να λέμε δύο λιγότερα. Είναι ,επίσης, ωφέλιμο να βάζουμε τελεία με ευκολία στους λόγους μας. Μαθαίνουμε με τον τρόπο αυτό να συγκρατούμε τη σκέψη μας και να της βάζουμε όρια. Μέσα από την υπομονή των λόγων, βρίσκουμε συναισθηματικές ισορροπίες, και προφυλασσόμαστε από το να εκτεθούμε σε τρίτους. Η διαδικασία να μάθουμε τι σημαίνει υπομονή είναι μεγάλη και όχι εύκολη. Μα το κέρδος είναι η ηρεμία μας και ο έλεγχος των καταστάσεων που η ευθύνη μας αναλογεί. Ένας υπομονητικός άνθρωπος, κρύβει αγώνες και δυσκολίες που ξεπέρασε στη ζωή του και βγήκε αλώβητος.