"ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ".

ΒΑΙΑ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Μάθαμε με ευκολία να ζητάμε, ξέρουμε να διεκδικούμε(να αρπάζουμε, κοινώς, αλλά με έμμεσο τρόπο, και δεν αναφέρομαι μόνο στα υλικά αγαθά) και να κρατάμε εγωισμό. Μπορούμε να κλαψουρίζουμε, ή να δίνουμε συμβουλές εκ του ασφαλούς. Είμαστε οι περισσότεροι άμεπτοι άνθρωποι και εξαίρετοι ψυχολόγοι (με την έννοια του ότι σπεύδουμε να νουθετήσουμε τον πάσχοντα). Κάποτε, είμαστε, οι υπεράνω, αυτοί που δεν ανεχόμαστε να μας αδικούν, που θυμώνουμε υπερβολικά από απλά πράγματα, και χρειαζόμαστε εκδίκηση, για να καλύψουμε τη ματαιοδοξία μας. Εάν αναγνωρίζεται τα στοιχεία αυτά στον εαυτό σας ή σε κάποιον άλλον γύρω σας, μην ανησυχήσετε υπάρχει ίαση. Όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, από μικρές ηλικίες τα αισθανόμαστε, μα δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα διαχειριστούμε. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό είναι ο άσχημος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων. Μάλλον μιλάμε για τα αρνητικά συναισθήματα, διότι στα θετικά , αρεσκόμαστε να είμαστε αποδέκτες έντονων αντιδράσεων. Πολλές φορές όμως, ακόμη και εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε πώς να εκφράσουμε και ένα θετικό συναίσθημα, κάποιοι, που χρήζουν βοήθειας, δεν ξέρουν να αγαπάνε και γίνονται και επικίνδυνοι. Οι τρόποι να μπορέσουμε να αποφύγουμε τις αρνητικές συνέπειες των συναισθημάτων είναι ο αγώνας με τον εαυτό μας και η απόκτηση της ψυχικής ισορροπίας . Προσωπικά θεωρώ , πως λύση σε όλα αυτά είναι να ασκηθούμε να ακούμε ενεργητικά. Στις παιδικές ηλικίες μας διδάσκουν να παίρνουμε αυτό που θέλουμε, να μην μιλάμε όταν λένε κάτι οι μεγάλοι, να σιωπούμε ή να χτυπάμε όταν κάτι μας φοβίζει. Δεν το κρίνω, διότι κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει σε όλες τις συνθήκες τέλεια. Όμως, είναι απλό, αυτό που χρειάζεται είναι καθημερινό ,μπορούμε να αφηγηθούμε στα παιδιά, να διηγηθούμε κάτι δικό μας, να κερδίσουμε το συναίσθημά τους. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με την βλεμματική επαφή, και δύο λόγια γλυκά για τα ίδια. Την επόμενη φορά, θα το περιμένουν, και έχετε ήδη κερδίσει να σας διαβάζουν, να σας ακούνε. Η συνέχεια είναι μία μικρή ιστορία, με ήρωα τα ίδια. Κατόπιν, διηγηθείτε ένα παραμύθι γνωστό ή και άγνωστο.(Ιδιαίτερα ενδείκνυνται οι μύθοι του Αισώπου, μικροί, λιτοί και με νόημα).Αργότερα μία παραδοσιακή ιστορία, ένα γεγονός που ακούσατε από τον παππού σας και σε ποιο μεγάλη ηλικία μία διδαχή, χωρίς να υπάρχει σκοπός να γίνει συμβουλή βαριά, ή ύπουλη κατάκριση, ή στέρηση δικαιωμάτων των παιδιών στα λάθη. Την πρώτη φορά που αφηγήθηκα σε παιδιά 5 ετών, είπαν στις μητέρες τους «Η κυρία μας, ξέρει να διαβάζει απ’ έξω, και ήταν τόσο ωραία». Αφήγηση δεν σημαίνει διαβάζω, σημαίνει εκφράζομαι με αρχή, μέση και τέλος, σωστά και με συναίσθημα.

Για τους ενήλικες είναι σημαντικό να ασκήσουμε το αυτί μας να ακούει τους γύρω του. Δοκιμάστε να ακούσετε χωρίς να έχετε σκοπό να απαντήσετε, ή να μιλήσετε ή να αλλάξετε θέμα. Το μαγικό που θα αντιληφθείτε είναι η ψυχή του συνομιλητή σας, ίσως εκπλαγείτε με αυτό που θα καταλάβετε για τον δικό σας άνθρωπο. Αφιερώστε χρόνο να ακούσετε τα παιδιά σας, θα δείτε με τα μάτια τους τον κόσμο. Χαλαρώστε τον εαυτό σας ακούγοντας για πέντε λεπτά στη δουλειά τους συναδέλφους, θα αντιληφθείτε πόσα κοινά έχετε. Δώστε στο σύντροφό σας πέντε λεπτά παραπάνω από όσο αντέχετε, θα δείτε τι σκέφτεται για εσάς, και χωρίς να επιμένετε με τις ερωτήσεις σας. Είναι απίστευτα ψυχοθεραπευτικό να μάθουμε να ακούμε, όχι μόνο με τα αυτιά, μα και με την καρδιά. Εάν θέλετε να βρείτε την ηρεμία του εσωτερικού κόσμου σας, πρέπει να κοιτάξετε μέσα σας, να ακούσετε συνειδητά τις αλήθειες σας. Εάν θέλετε να κατανοήσετε τον κόσμο , είναι ανάγκη να ακούσετε τους γύρω σας. Όταν ακούς ένα κελάηδισμα το απολαμβάνεις, δεν λες αυτό που ακούω είναι ένα κελάηδισμα.