Κράτος εν κράτει ανάλγητων Ολετήρων!!!

Σήμερα μας έκοψαν το ρεύμα στο σπίτι. Το ραδιόφωνο έπαψε να παίζει αλλά δεν έδωσα σημασία. Κάποιο τεχνικό πρόβλημα στον αναμεταδότη, σκέφτηκα καθώς βαριόμουνα να σηκωθώ για να αλλάξω σταθμό. Σε λίγο όμως άρχισε να πεθαίνει η γερασμένη μπαταρία του Θεοφάνη και κατάλαβα. Θεοφάνη είχα βαφτίσει τον πρώτο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή κι όλοι του οι διάδοχοι, κρατάνε από τότε το ίδιο όνομα, από παππού προς εγγονό...Γέρασε κι ετούτος ο Θεοφάνης... 

Ο λογαριασμός ήταν εκκαθαριστικός και είχε λήξει στις 21 Αυγούστου. Ήξερα από παλιά που είχα ρωτήσει, ότι είχα τριάντα μέρες περιθώριο μετά τη λήξη για να τακτοποιήσω την οφειλή κι έτσι είχα κάνει τους λογαριασμούς μου χωρίς καμία ανησυχία. Όμως τους χρειάστηκαν μόνο 13 μέρες για να φτάσουν στο δικό μου ρολόι, διότι το σύστημα, όπως έμαθα με άκομψο –είναι η αλήθεια- τρόπο, άλλαξε προς το χειρότερο· όπως όλα τα πράγματα στη ζωή μας έχουν αλλάξει προς το χειρότερο αυτή την εποχή, έτσι κι αυτό. Τα συνεργεία των υπεργολάβων εφαρμόζουν με σχετική αποδοτικότητα, απ’ ότι φαίνεται, την νέα πιστωτική πολιτική της κατ’ ευφημισμό «δημόσιας» επιχείρησης ηλεκτρισμού.

Χωρίς το γέρο-Θεοφάνη, χωρίς ψυγείο, κατακαλόκαιρο, χωρίς λίγη μουσική από το ραδιόφωνο, τον ανεμιστήρα άχρηστο στην κάψα του μεσημεριού, δεν μπορεί να ζήσει κανείς φυσιολογικά, έτσι έχει εξελιχθεί η ζωή μας και γι’ αυτό λέμε ότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι είδος πρώτης ανάγκης όπως το νερό, η τροφή κι ο αέρας. 

Έσπευσα στα γραφεία της κατ’ ευφημισμό «δημόσιας» επιχείρησης και περίμενα στην ουρά των ομοιοπαθούντων. Σκότωνα την ώρα της αναμονής μελετώντας την ανάλυση του λογαριασμού. Ακατανόητη. Το μόνο που καταλαβαίνω, τελικά, είναι ότι η οφειλή μου είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι νόμιζα κι ότι για 1300 κιλοβατώρες έπρεπε να πληρώσω 500 ευρώ. Εξαιρώ το χαράτσι που επέβαλε ο παρασυνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία, που έτσι κι αλλιώς δεν το πληρώνω ποτέ. Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω μόνος μου, παρά μόνο μετά που μου το εξήγησε η ευγενική υπάλληλος που διαχειρίστηκε την επανασύνδεση της παροχής μου. Μου ήρθε κεραμίδα, ομολογώ, νόμιζα ότι το μεγαλύτερο μέρος της οφειλής ήταν από το απλήρωτο συσσωρευμένο χαράτσι.

Δεν ξέρω αν οι 1300 κιλοβατώρες είναι πολλές ή λίγες για ένα νοικοκυριό. Δεν ξέρω αν το δικό μας είναι ένα σπάταλο νοικοκυριό. Μπορεί και να είναι. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα 500 ευρώ στις ζοφερές μέρες της ανεργίας, των περικοπών και των πωλήσεων προϊόντων "περασμένης διατηρησιμότητας", είναι πάρα πολλά για ηλεκτρικό ρεύμα τετραμήνου σ' ένα τυπικό νοικοκυριό, έστω κι αν είναι δυνατός ένας διακανονισμός. Αλλά τι να τον κάνει κάποιος τον διακανονισμό όταν η αδυναμία του είναι αντικειμενική? Τι θα έκανα αν δεν είχα τα 500 ευρώ ή τουλάχιστον ένα εκατοστάρικο για τον πεντάμηνο διακανονισμό που προτείνει η επιχείρηση? Θα προτιμούσα να μην το σκέφτομαι, αλλά είναι αδύνατον να μην το σκέφτεσαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, δίπλα μας, στις πολυκατοικίες και τις γειτονιές μας, για τους οποίους αυτό το εκατοστάρικο, αν υπάρχει, δεν περισσεύει.     

Ένα πρώτο συμπέρασμα από τη σημερινή δυσάρεστη εμπειρία, ήταν ότι οι διακηρύξεις των παπαγάλων της ελληνικής τηλεδημοκρατίας υπέρ μιας ελαστικότερης αντιμετώπισης αυτών που βρίσκονται σε αδυναμία έγκαιρης εξόφλησης των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος, είναι άλλο ένα  από τα ψεύδη που διαχέονται προς τους νοικοκυραίους από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης: κάθε μέρα που περνάει, όλο και περισσότερα σπίτια τα βρίσκουν οι νύχτες σκοτεινά.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι αυτοί που διοικούν την κατ’ ευφημισμό «δημόσια» επιχείρηση ηλεκτρισμού είναι απαράδεκτοι. Τόσο ανάλγητοι και θρασείς όσο κι οι Ολετήρες που τους διόρισαν:

Πληρώνουμε από τους φόρους μας τις υποδομές ηλεκτροπαραγωγής. Ειρήσθω εν παρόδω, μαζί πληρώνουμε και το φαγοπότι που -σύμφωνα με επώνυμες καταγγελίες και δημοσιογραφική έρευνα- συνεχίζεται απρόσκοπτα στις προμήθειες της κατ’ ευφημισμό «δημόσιας» επιχείρησης ηλεκτρισμού. Πληρώνουμε το μαζούτ που καίνε τα εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής κι αναπνέουμε τις αναθυμιάσεις τους. Πληρώνουμε κι άλλους φόρους για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και για τη μεταφορά της κι αντί να έχει κάθε ταράτσα στους αστικούς μας ιστούς το φωτοβολταϊκό της πάνελ, προωθήσανε άλλες πολιτικές για να κοπούν πορτοκαλιές κι ελιές, για να σπείρουν φωτοβολταϊκά που φύτρωσαν στα βουνά και στα λαγκάδια, για να τρυγήσουν ευρώ οι επιτήδειοι, παράγοντας ακριβό ρεύμα που χάνεται στη μεταφορά. Άντεξε όσο άντεξε  κι αυτή η πυραμίδα, μέχρι που φυσιολογικά κατέρρευσε κι αυτή, έτσι παράλογα που είχε σχεδιαστεί από τους Ολετήρες. Πληρώνουμε και τις αμοιβές των χρυσοκάνθαρων ζωυφίων που «συμβουλεύουν» τους Ολετήρες και προωθούν αυτές τις πολιτικές.  

Πληρώνουμε όλα αυτά τα κερατιάτικα γιατί το ηλεκτρικό ρεύμα και η διανομή του είναι αγαθά πρώτης ανάγκης και δεν έχει δικαίωμα ο θλιβερός υπεργολάβος να μπαίνει κρυφά και παράνομα στο σπίτι μου και να διακόπτει το ρεύμα, την ώρα που μπορεί να ζεσταίνω νερό για το γάλα ενός παιδιού ή να φοράω μια μάσκα οξυγόνου γιατί αισθάνθηκα μια δύσπνοια!

Αισχρή είναι και η πολιτική της κατ’ ευφημισμό «δημόσιας» επιχείρησης ηλεκτρισμού που δεν υποχρεώνει τον υπεργολάβο πριν προχωρήσει στη διακοπή να σου χτυπήσει το κουδούνι του σπιτιού σου και να σου δώσει την ευκαιρία να τελειώσεις το βράσιμο του φαγητού σου, κι ίσως –αν μπορείς- να τρέξεις να διακανονίσεις την οφειλή σου.

Γιατί, βέβαια, αν ζητούσα να με ειδοποιεί τηλεφωνικά η κατ’ ευφημισμόν «δημόσια» επιχείρηση ηλεκτρισμού μια ή δυο μέρες πριν από την προγραμματισμένη διακοπή για να κανονίσω την πορεία μου, θα ήταν υπερβολή. Τέτοιες λεπτότητες αφορούν οργανωμένα κράτη δικαίου κι όχι τριτοκοσμικές μπανανίες, όπως έχει καταντήσει την Ελλάδα η κυβέρνηση των Ολετήρων.