ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ «ΣΚΟΤΩΝΕΙ» τις αμυντικές βιομηχανίες...

Σε εφαρμογή το σχέδιο της Γερμανίας για «αναδιάρθρωση» στις αμυντικές βιομηχανίες του Νότου, με στόχο την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας 

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΔΕΡΗ 

Η διάλυση των υποδομών στον τομέα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας δεν είναι μια απλή μνημονιακή υποχρέωση, με στόχο κάποια ασαφή αναδιάρθρωση. Πίσω από το θέμα αυτό κρύβεται ένα ολόκληρο στρατηγικό σχέδιο που αποσκοπεί στον πλήρη έλεγχο της πολεμικής βιομηχα­νίας της Ευρώπης από τη Γερμανία και, δευ­τερευόντως από τη Γαλλία με καταστροφικές πολιτικές οικονομικές τεχνολογικές και στρατιωτικές συνέπειες για τη χώρα μας 

Με απλά λόγια, δεν αποτελεί μόνο μνημονιακή δέσμευση, αλλά και ευρωπαϊκή, την ...οποία έχει αποδεχθεί η ελληνική κυβέρνηση προ πολλού και όλες οι δήθεν εναλλακτικές προτάσεις είναι πυροτεχνήματα που κρύβουν την αλήθεια. Η διάλυση ή αναδιάρθρωση των βιομηχανικών αμυντικών υποδομών πολλών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με στόχο την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας (ΕΟΑ) είναι το σχέδιο του Βερολίνου, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και θα κορυφωθεί στη Σύνοδο Κο­ρυφής του Δεκεμβρίου, για την οποία έχει προηγηθεί πολύμηνη προετοιμασία. 

Στη Σύνοδο αυτή θα μπει ταφόπλακα σε οποιαδήποτε σχέδια έκανε στο παρελθόν η Ελλάδα για να στηρίξει μια εθνική βιομηχα­νία με προφανή εθνικά οφέλη. Καθόλου τυ­χαία η Γερμανία, με συνεργάτες τις τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο των εξοπλισμών και των στρατιωτικών δυνατοτήτων όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, μέσω του ελέγχου του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας ενός σημα­ντικού βραχίονα της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας της Ε.Ε που θα αναδιοργανωθεί στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου. 

Έχουμε σημειώσει επανειλημμένα από τις στήλες των «Επικαίρων» ότι η Γερμα­νία μέσω των θεσμικών αλλαγών που επι­βάλλει στην Ε.Ε, συχνά με μη δημοκρατικό τρόπο, επιδιώκει την πλήρη κυριαρχία της ενώ διατηρεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να αρνείται την κοινοτικοποίηση των δικών της θεμάτων. Αυτό το έχει ήδη πετύχει με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, με τα Μνη­μόνια που έχει επιβάλει στον ευρωπαϊκό Νότο, με τη μετατροπή της ΕΚΤ σε εργαλείο της γερμανικής οικονομικής πολιτικής και τώρα ετοιμάζεται για ένα μεγάλο άλμα για τον έλεγχο των ευρωπαϊκών εξοπλισμών. Για να το πετύχει αυτό, επιβάλλει με το πρόσχημα της κρίσης τη διάλυση των εθνικών αμυντικών βιομηχανιών και την αύξηση του ρόλου του ΕΟΑ και φυσικά, της γερμα­νικής πολεμικής βιομηχανίας. 

Η Ελληνική υποταγή 

Ωστόσο, αποστολή του ΕΟΑ είναι η στήρι­ξη των βιομηχανιών των κρατών-μελών, λό­γος για τον οποίο δημιουργήθηκε τον Ιού­λιο του 2004. Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να αξιοποιήσει το πλαίσιο αυτό, διαλύει την εθνική βιομηχανία. Βασική συνέπεια των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα εί­ναι η περαιτέρω στρατιωτικοποίησή της και η άβουλη σχεδόν ενσωμάτωση της Ελλάδας στα σχέδια αυτά, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο πλαίσιο δράσεων το οποίο έχει αποδεχθεί η χώρα μας. Αντί, όμως η ελληνική κυβέρνηση να εκπονήσει ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας και ενίσχυσης της εθνικής άμυνας και ασφάλειας στο πλαίσιο του ΕΟΑ, απλά δεν κάνει απολύτως τίποτα, γιατί δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα. 

Σύμφωνα με την επίσημη κοινοτική ορολο­γία «ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας έχει ως σκοπό την ανάπτυξη των αμυντι­κών δυνατοτήτων στον τομέα της διαχεί­ρισης κρίσεων, καθώς και την προώθηση και ενίσχυση της ευρωπαϊκής συνεργασίας στον τομέα των Εξοπλισμών. Απο­βλέπει επίσης στην Ενίσχυση της Ευρω­παϊκής βιομηχανικής και τεχνολογικής βάσης στον τομέα της άμυνας, στη δημι­ουργία ανταγωνιστικής Ευρωπαϊκής αγο­ράς αμυντικού Εξοπλισμού, καθώς και στην προαγωγή της έρευνας». 

Είναι προφανές ότι αυτό που κάνει η ελληνι­κή κυβέρνηση είναι το ακριβώς αντίθετο απ΄ αυτό που έχει αποφασιστεί από την ίδρυση του ΕΟΑ και κινείται στην κατεύθυνση του πλήρους αφελληνισμού των υποδομών, με συνέπεια την απόλυτη εξάρτηση της χώρας από ξένες πολεμικές βιομηχανίες. Η Γερμα­νία δεν αποσκοπεί απλά στο να πουλά τα δικά της οπλικά συστήματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο· αποβλέπει και στην απεξάρτηση των Ευρωπαϊκών ή και άλ­λων χωρών από τα αμερικανικά ή ρωσικά οπλικά συστήματα, κάτι που θα δούμε πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον, καθώς είναι σίγουρο ότι το αμερικανικό στρατιωτικο- βιομηχανικό σύμπλεγμα θα αντιδράσει. 

Μέσω της συμμετοχής στον ΕΟΑ, οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι διπλωμάτες προσπάθησαν τα προηγούμενα χρόνια να ενισχύσουν τη θέση της χώρας αποκλείοντας τη συμμετο­χή της Τουρκίας που επεδίωξε -και επιδιώκει λυσσαλέα- την ένταξή της, θέμα που ωστό­σο παραμένει πάντα ανοιχτό ενόψει της Συ­νόδου του Δεκεμβρίου. Η ελληνική διπλω­ματία σε συνεργασία με ανώτατους στρα­τιωτικούς είχε πετύχει ένα θετικό πλαίσιο συμμετοχής στον ΕΟΑ, το οποίο προβλέ­πει και την τεχνολογική υποστήριξη της Ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και τη δυνατότητα ανάληψης παραγγελιών από κράτη-μέλη της Ε.Ε στον τομέα της κατασκευής οπλικών συστημάτων, αλλά και στην παροχή κάθε υποστήριξης σε ερευ­νητικό και πανεπιστημιακό επίπεδο. 

Αντί λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο να εξαιρέσει τις αμυντικές βιομηχανίες από το Μνημόνιο, αλλά να απαιτήσει και πρόσθετη συνεργασία και συμμετοχή που θα τη βοηθήσουν και αναπτυξιακά για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αποφάσι­σε να παραδοθεί και να διαλύσει τις εθνικές υποδομές προς όφελος των ξένων συμφε­ρόντων. «Κάθε θέση εργασίας που θα χαθεί στην ελληνική αμυντική βιομηχανία θα δη­μιουργείται στη Γερμανία», σημειώνεται με νόημα από διπλωματική πηγή. 

Εργαλείο στρατηγικής 

Πηγή έντονης ανησυχίας αποτελεί το ότι οι τελευταίοι υπουργοί Άμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος και Δημήτρης Αβραμόπουλος, στα Συμβούλια Υπουργών Άμυνας αντί να υπερασπιστούν την ελληνική βιομηχανία υπερασπίζονται τις προβλέψεις του Μνημο­νίου. Μέσω επίσημων δηλώσεών τους οι Έλ­ληνες υπουργοί υπερασπίζονται κατά τρόπο θολό την ενίσχυση του ΕΟΑ, δημιουργούν εντυπώσεις ότι δήθεν αυτό είναι προς όφε­λος της χώρας ενώ στην πραγματικότητα εί­ναι εις βάρος της. Προς όφελος της χώρας θα ήταν αν η συμμετοχή της Ελλάδος προέβλεπε μια στρατηγική άμυνας έναντι των απει­λών πολέμου της Τουρκίας, αν προέβλεπε την ισορροπημένη ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη συμμετοχή όλων των ευρωπαϊκών κρατών και, φυσικά, αναλογικά. Με τις τελευταίες εξελίξεις η Ελλάδα θα καταστεί ένας απλός αγοραστής και μάλιστα υποχρεωτικά των γερμανικών ή γαλλικών οπλικών συστημά­των, ενώ η συμμετοχή της στο στρατιωτικό σχεδιασμό τη μετατρέπει σε απλό εργαλείο στρατηγικής των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. 

Το υπουργείο Εξωτερικών στην επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε για την παρέμβα­ση του υπουργού στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών στο Βίλνιους της Λιθουανίας στις 6 Σεπτεμβρίου ανέφερε: «Στο πλαίσιο της συζήτησης για την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανική και τεχνολογική βάση, ο κ. Βε­νιζέλος ενημέρωσε τους ομολόγους του για το ζήτημα που έχει τεθεί σε σχέση με την ελ­ληνική αμυντική βιομηχανία που δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο με δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά κριτήρια στο βαθμό που καλύπτει στρατιωτικές ανάγκες, άρα εντάσσεται στη λογική της Κοινής Πολιτικής Ασφαλείας και Άμυνας». 

Δηλαδή τίποτα. Παθητική στάση, αερολογία αντί εθνικού σχεδίου, αντί μιας σκληρής τοποθέτησης και άρνησης. Όμως ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να υπε­ρασπιστεί τίποτα γιατί έχει υπογράψει τα πάντα. Άρα δεν είναι ο κατάλληλος Έλληνας πολιτικός για να υπερασπιστεί την ελληνική αμυντική βιομηχανία και μέσω λεκτικών ακροβατισμών και πομπωδών εκφράσεων νομίζει ότι καλύπτει την προσήλωσή του στο Μνημόνιο. 

Την ίδια τοποθέτηση έκανε και ο υπουρ­γός Εθνικής Άμυνας, Δ. Αβραμόπουλος στο Συμβούλιο Υπουργών Άμυνας της Ε.Ε, ακρι­βώς την ίδια ημέρα: «Είχα την ευκαιρία να ενημερώσω τους ομολόγους μου για τις δυνατότητες της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και να υπογραμμίσω, να επι­σημάνω την ανάγκη διατήρησής της ως πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή». 

Ως ο κ. Αβραμόπουλος να είναι παρατηρη­της, που σχολιάζει υπογραφές που έχουν βάλει άλλοι στο Μνημόνιο και όχι ο ίδιος. Αφού η ελληνική αμυντική βιομηχανία εί­ναι πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή, γιατί διαλύεται αντί να αναπτυχθεί; Τι νόημα έχουν αυτές οι πα­ρεμβάσεις στις επίσημες Συνόδους της Ευ­ρωπαϊκής Ένωσης αν όχι να επιβεβαιώσουν την ανυπαρξία πολιτικής και την παράλληλη -σχεδόν θρησκευτική- προσήλωση στο Μνημόνιο; 

Και για να σταματήσει το παραμύθι που αφηγείται κάθε κυβερνητικό στέλεχος με την «αναδιάρθρωση», αναδιάρθρωση δεν σημαίνει σε κάθε περίπτωση απολύσεις, διάλυση, πώληση ή κλείσιμο. Σημαίνει και αναπτυξιακός σχεδιασμός και προ­σλήψεις και εφαρμογή νέων ιδεών και στρατηγική πωλήσεων και στήριξη της διπλωματίας και ενίσχυση της εθνικής ασφάλειας. Επομένως, η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να παρουσιάσει ως αναπτυξια­κή αναδιάρθρωση, γιατί επιμένει μονολι­θικά σε μια καταστροφική πολιτική. 

Στη συνάντηση που είχε την περασμένη Δευτέρα στην Αθήνα με το Βέλγο αντιπρό­εδρο της κυβέρνησης και υπουργό Άμυνας Πίτερ Ντε Κρεμ, πάντως, ο κ. Αβραμόπουλος δήλωσε ότι «για την υλοποίηση των ευρω­παϊκών πολιτικών στους τομείς Άμυνας και Ασφάλειας είναι αναγκαίο όσο ποτέ να δημι­ουργήσουμε κοινές ευρωπαϊκές υποδομές και να στηρίξουμε την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία και ιδίως τη ραχοκοκαλιά της, που είναι οι μικρές και οι μεσαίες επιχειρή­σεις οι οποίες έχουν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσουν τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο». 

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τις αφήσουμε να αφανιστούν, ανέφερε ο κ. Αβρα­μόπουλος και πρόσθεσε ότι η εξειδίκευσή τους μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί, στην προσπάθεια ανάδειξης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας ως παγκόσμιου συ­ντελεστή, ως παγκόσμιου παίκτη. Μια δή­λωση απολύτως σωστή, που έρχεται όμως σε πλήρη αναντιστοιχία με τις πράξεις της κυβέρνησης. Αν ο Έλληνας υπουργός εννο­εί το μίνιμουμ απ΄ όσα δηλώνει, τότε θα πρέ­πει να αρνηθεί κάθε συζήτηση με την τρόι­κα, να βγει το θέμα αυτό από το Μνημόνιο, πράγμα αδιανόητο για τα πολιτικά δεδομέ­να της κυβέρνησης, και να συμπεριφερθεί ανάλογα στη Σύνοδο Κορυφής. 

(ΕΠΙΚΑΙΡΑ-12-18/09/2013)